O outro día, antes de regresar a Nova York, fun dar una última volta por Chicago, aproveitando o tempo que me quedaba ata a hora da partida do avión. Nada máis saír do hotel, sobre a beira da rúa, vin un paxariño morto. Uns metros máis alá, atopei outro. E despois, nun percorrido dun par de quilómetros, sen moverme do centro da cidade, descubrín moitos máis. Busqueille unha explicación ao misterio e pareceume que o vento podía ser a causa de que os pobres bichiños se estrelasen contra as enormes moles de cristal dos rañaceos.
Se estes últimos non fosen tan grandiosos e elegantes na súa estilizada fermosura xeométrica, un podería sentir fácilmente a tentación de compoñer un artigo sentimental e parvo sobre a barbarie dunha civilización que sacrifica dun xeito tan inhumano miles de paxaros: un símbolo perfecto para mentir de forma poética.
Pero o día estaba azul e o edificio de Mies van der Rohe que se ergue do outro lado do río tiña a aparencia emocionante dunha realización humana intelixente. Estiven mirando para el durante tempo sen poder reprimir a envexa, eu que veño dun país onde as cidades non as fixeron precisamente nin Mies nin Wright, que, por certo, ten aquí algunhas das casas máis fermosas que deseñou, entre elas a del, que visitei en Oak Park. No xardín había paxaros cantando. E graciosos esquíos aos que a xente lles daba de comer na man.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de outubro de 1994.