por amarxedotempo | Sep 30, 2016 | Marxe
O señor Vernon Harvey, cidadán americano, tiña unha filla adolescente. Un día, dous malvados fixeron con ela o que non resulta difícil imaxinar. Primeiro violárona por quenda e logo cóserona a puñaladas: dezasete en total. Por unha desas incomprensibles decisións da xustiza daquel país, o autor material da morte foi condenado a cadea perpetua, mentres que o cómplice, responsable só de agarrar a vítima cando o asasino lle fundía o puñal no corpo, acabou na cadeira eléctrica. Un caso como miles, case trivial.
O día da execución, o pai da rapaza quixo estar presente. Xa que non podía matar o criminal coas propias mans, polo menos quería velo morrer. Asistiu á cerimonia desde detrás dunha ventá. Ao rematar, saíu da prisión eufórico e feliz, cantando de alegría, e foi brindar cuns amigos pola morte do violador da súa filla.
Leo nun periódico americano que o señor Harvey anda agora desalentado. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 29, 2016 | Marxe
De todas as historias que se contan de Urbano Lugrís, aquel gran pintor que morreu en Vigo no ano 1973, cada vez resulta máis difícil saber cales foron certas e cales pertencen á riquísima lenda que se foi tecendo arredor da súa espléndida figura humana ao longo dos anos. Coñezo varias persoas que me aseguraron seren testemuñas dalgunhas delas. ¿Será verdade, como afirman, que un día o artista se botou a correr na rúa, atravesándoa ata o outro lado cos brazos abertos en actitude de abrazo cara a un pobre cura velliño ao que lle chamaba papá a berros, coa voz garimosa dun afecto filial conmovedor? Uns din que sucedeu na Coruña, concretamente na rúa de San Andrés; outros, que ocorreu no centro de Vigo, baixando por Colón.
Supoño que debe ser apócrifa unha das anécdotas que máis circularon en vida do pintor e que aínda hoxe se segue a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 28, 2016 | Marxe
Barcelona cheira a allo. Non me tiña fixado ata agora, pero dada a miña incompatibilidade absoluta con esta agresión culinaria, onte erguinme como vítima da súa presenza insidiosa e masiva na cea da véspera. Non sei se este condimento forma parte diso que agora se chama a dieta mediterránea, moi boa para o corazón, polo que se di, pero fatal para a cousa gástrica. O caso é que desde entón percibo o seu cheiro ata nas rúas, o cal, por outra parte, me aforra traballo e preguntas á hora de buscar un restaurante.
En cuestións de cociña, a pesar do allo, os cataláns son inventores dunha miudeza magnífica: o pan con tomate. Non coñezo a ninguén que renegue desta marabilla humilde, tan natural e simple que parece froito saído dunha árbore ou dunha planta. Sempre fago o propósito de implantalo na casa, pero nunca persevero.
Observo que están de moda … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 27, 2016 | Marxe
En Nova York vense moitos curandeiros instalados na rúa, dedicados maiormente a darlle masaxes á xente que o solicita. Hainos de todos os tipos, desde aqueles que traballan en grupo, debaixo dun tenderete de lona, como se formasen un salón, ata aqueles outros que actúan en solitario, sen máis parafernalia que a cadeira especial onde sentan os clientes. En xeral, anúncianse cun cartel, no que figuran tanto as virtudes curativas e a propaganda das habilidades de cada un, coma os prezos das sesións, que andan arredor dos cinco ou os dez dólares, segundo os barrios. No centro, por exemplo, son máis caros; na periferia ocorre exactamente o contrario.
Moita xente fai un alto no camiño para someterse a unha destas sesións de masaxe. Séntanse nunhas cadeiras especiais, que se parecen a reclinatorios, nunha posición que semella bastante cómoda, coa cabeza caída cara adiante e apoiada nunha especie de coxín suave, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 26, 2016 | Marxe
Como profesor recordo que era un home afable, esixente e traballador, incluso brillante, se non fose porque falaba nun ton baixo e monocorde, non fácil de entender. Desde a súa mesa miraba cara ao fondo da aula, un mentro por riba das nosas cabezas, como evitando o encontro das miradas, quizais porque a timidez non lle permitía unha intimidade maior. Trataba os alumnos con respecto exquisito, mesmo os máis indisciplinados, aínda que non perdía nunca a autoridade. Eu diría que era un bo profesor.
Non o tratei á marxe das aulas, pero sei que tiña lenda de home raro, pouco sociable. Vivía só, creo que cunha vella criada, e dedicábase a ler e escribir, por máis que non lle lin outra cousa que pequenos traballos de investigación. Pareceume que estaban ben, realizados co mesmo rigor erudito que puña nas súas clases.
Vino onte pola rúa, furgando nas papeleiras, pero con … Seguir leyendo
