O outro día, mentres tomaba café e esperaba por uns amigos, escoitei unha conversa. Nisto de escoitar o que falan os demais teño claro que, en circunstancias como a citada, a curiosidade  benefíciase, sen necesidade de ser mal educado, da tendencia que hai no noso país a falar en voz tan alta que os secretos se converten en auténticas proclamas destinadas ao público circundante. Ou sexa, que non son indiscreto nin cotilla, aínda que isto último non sempre se pode considerar un defecto. Os que falaban eran tres mozos con aire intelectual, un deles con barba descoidada, como corresponde, chupa desastrada e zapatóns.

Era o que levaba a voz cantante. Tiña unha concepción do mundo. Primeiro falou de Internet, despois de Fukuyama e por último do feito de que hoxe non houbese un só filósofo no  mundo capaz de dar unha explicación global do que vai pasar nos próximos anos. Non me sería difícil estar de acordo, sobre todo respecto da última afirmación.

O que ocorre é que despois pasou a maiores. Quero dicir que se enredou nun discurso de varios minutos, hipercrítico e cáustico, do que non se librou ninguén. Empezou por declarar que a vida cultural era unha basura en mans de mediocres, que a literatura se estaba convertendo nunha pasta branda e empalagosa, como o merengue, que a arte se asemellaba cada vez máis á decoración e á publicidade e que resultaba moi difícil atopar a ninguén que dixese algo con interese ou capaz de sorprender con algún pensamento ou opinión orixinais. Mireino e deume algo de pena, sobre todo por non se decatar de que esa persoa que anda buscando xa existe: e el. Ser o único deber ser terrible. Pola soidade.

Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de febreiro de 2000.