Nas crónicas da viaxe recente a Israel, que fun narrando aquí hai uns días, non contei que un día, cando nos dirixiamos en autobús ao Monte das Oliveiras, que é como un outeiro grande situado ao leste da cidade de Xerusalén, o guía díxonos polo altavoz a seguinte frase: “Teñan coidado cos nenos que venden”. De xeito case automático, unha señora que ía ao meu lado pegou un brinco de indignación e de sorpresa e comentou irritada: “Pero, ¿venden nenos aquí?” Era a mala interpretación dunha frase na cal o pronome “que” era suxeito do verbo e non complemento. Dito doutro xeito: eran os nenos os que vendían cousas e non eles os que eran vendidos.
A pregunta da señora, non obstante, non tiña nada de absurda. Nenos véndense practicamente en todo o mundo, incluído o noso país. O outro día lin a noticia dunha señora que pretendía vender un neno por dez mil pesetas. O prezo era tan baixo que ninguén a tomou en serio e foi denunciada, non polo crime que ía cometer, senón por tola. Probablemente, se pedise máis diñeiro, a cousa sería distinta.
Polo visto, o mercado de rapaces ten prezos variados, que poden ir desde cen pesetas ata algúns miles, segundo os países, sen ignorar as transaccións en especie, como unha nai que cambiou un fillo por sete galiñas ou unha avoa sorprendida cando estaba a punto de entregar un neto por un burro. Neste comercio humano, non só se venden pequenos, senón tamén mulleres, aínda que estas, en xeral, custan máis caras que os rapaces, sobre todo cando son novas e solteiras. Visto isto, aquela frase de Camus que dicía que por moito que valla un ser humano non terá valor máis alto que o de ser precisamente un ser humano, resulta unha fermosa mentira.
Esta columna publicouse orixinalmente o 2 de decembro de 1998.