O domingo pola mañá, mentres facía o vago honestamente, sentado na terraza dun bar de Panxón, vin un can horrible. Non quero dicir que fose un bicho que metese medo, senón que era feísimo. De entrada, estaba esmirriado. Tiña ademais un pelo podre, como de animal tiñoso, con calvas na parte da barriga. Non me pareceu que estivese nas últimas, nin sequera enfermo, quizais soamente abandonado. Ía e viña sen rumbo, cheirando aquí e acolá, deitándose de cando en vez, coa cara triste e as orellas gachas.
No tempo que o estiven observando, non vin a ninguén que lle fixese unha graza. Sempre que alguén pasaba á súa beira, acababa por apartarse. Soamente unha vez, unha señora maior que camiñaba amodo, algo coxa dunha perna, no momento de facer un descanso, quedou mirando para el e dirixiulle un levísimo xesto amigable.
De súpeto, nun momento, observei que o can se animaba. Ergueu a cabeza, púxose en posición de espreita en dirección ao peirao e empezou a emitir eses sons xordos como queixas que indican neviosismo ou contento. Logo botou unha carreiriña e baixou polas escaleiras, cara ao mar. Cando volveu aparecer, viña no colo dun mariñeiro pequenote e gordo, ferrote, que lle facía mil monadas. Sen soltalo, o home dirixiuse cara a unha motocicleta, arrincou e alá marcharon os dous todos contentos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de xullo de 1994.