Remato coas historias de Gimeno. Xa dixen que tiña un claro talento literario, desperdigado, como sucede tantas veces, nos periódicos, pero que coallou en novelas interesantes. A pesar do aire refunfuñón e amargo, era un grande humorista, por máis que se empeñara en escribir dramas rurais terribles, que nunca gañaban o Nadal. Nos sesenta, convocouse en Valencia a Olimpiada Internacional do Humor. Gimeno presentou unha novela sobre un americano chamado Jimmy Castiñeiras e obtivo o galardón. Como non tiña moito sentido da medida, ao ano seguinte presentouse e gañou de novo, con “La Perfecta, casada”. E aínda conseguíu a tercera edición, con  “Amor con amor se apaga”.

Un día díxome que se quería presentar por cuarta vez e se lle podía mandar a novela desde Suecia, para evitar que o xurado desconfiara. Respondinlle que era case seguro que ían abrir as plicas antes. Eso a el non lle importaba, así que lle cumprín o gusto. Pero sucedeu que non resultaba difícil de imaxinar: antes de anunciar o premio, averiguaron o nome do autor e ao ver que se trataba, unha vez máis de Juan V. Gimeno, decidiron declaralo deserto e non convocalo nunca máis.

Esta columna publicouse orixinalmente o 10  de xullo de 1992.