O verán sueco, esta marabilla primaveral en pleno mes de xullo, segue sen decepcionar, coma sempre. Non é raro que as xentes deste país pasen o ano enteiro pensando neste mes da luz que non remata, neste ceo azul que fai esquecer a escuridade de tantos días sumidos na noite, coa neve vixiando á porta das casas e o frío disposto a pegar navalladas no peito. Homes e mulleres bótanse neste tempo á rúa para pasear, para sentarse nos parques e nas prazas, nos miles de bancos que existen, ás veces colocados en fila, coma se a vida fose unha película amable que se proxecta para quen queira vela, ao aire libre. Está claro que Estocolmo é un  espectáculo.

Por suposto que, ademais do espectáculo do verán, hai moitas cousas que ver. Por exemplo o museo dedicado ao barco Vasa, unha imponente máquina de guerra construída no século XVII para orgullo da poderosa marina sueca e que marchou a pique vinte minutos despois de que o botasen ás augas do Báltico. Parece que foi un cálculo ao que lle faltaron soamente vinte e oito centímetros de cada lado.

Onte, visitando cos meus amigos aquel navío rescatado hai uns anos do fondo do mar, pensaba na importancia de cada cousa, incluso deses insignificantes centímetros esquecidos, que resultaron ser os máis transcendentes de todos. Sen eles, os metros e metros de altura do soberbio castelo de popa, os mástiles enormes, o fermosísimo león esculpido na proa, os canóns, resultaron dunha inutilidade absoluta, como un cochazo sen combustible ao lado dunha pobre carrilana. Non me sorprendeu, xa que logo, que pouco despois, cando paseabamos polo zoolóxico do parque Skansen, os meus amigos se fixasen máis nos bichos pequeniños que nos mesmos alces.

Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de xullo de 1999.