por amarxedotempo | Jun 25, 2015 | Marxe
Do meu tío Alejo non gardo apenas lembranzas. Acórdome só de que era moi delgado, case cadavérico, que tiña un reloxo de ouro con moitas tapas e que pasaba tempadas en Cintra, preto de Lisboa. Cando morreu, seguía vindo pola casa, a ver á miña avoa, segundo nos contaba ela. Falaban das súas cousas, é dicir, das pequenas miudezas da vida: o tempo, as novidades que sucedían, a xente que casaba, os cotilleos dos veciños. Ás veces, citábanse no campo para pasearen xuntos ou á porta da igrexa.
Un día rifaron, creo por culpa dos zapatos. O tío Alejo tiña o costume, do que eu me acordo perfectamente, de andar descalzo pola casa adiante a primeiras horas da mañá, antes do almorzo, unha teima que á miña avoa non lle gustaba. O caso é que cando ela morreu, levaban sen verse arredor de vinte e cinco anos.
Con estes antecedentes … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 24, 2015 | Marxe
Na Bienal de Venecia acaba de ocorrer un escándalo. Un pintor ou escultor xaponés, que a especialidade non está clara, presentou unha obra que consistía nunha caixa de metacrilato chea de formigas vivas. Os bichiños ían e viñan dentro do artefacto, subían e baixaban polas paredes transparentes, daban voltas dun lado para outro, como desorientadas ou entolecidas. Polo menos esa era a impresión que lles causaron a algúns dos visitantes, pois o que verdadeiramente sentían as formigas non se sabe.
Unha señora amante da arte moderna, pero máis amante aínda dos insectos, presentou unha denuncia no xulgado por crueldade manifesta contra os animais, o cal parece que na lexislación italiana está penado pola lei. Como consecuencia da acción desta muller, un xuíz ordenou a liberdade das formigas, que foron sacadas da citada caixa e abandonadas no medio dun bosque.
Sorte para os bichos, que se beneficiaron da sensibilidade humana dunha … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 23, 2015 | Marxe
Estiven percorrendo algúns escenarios da miña infancia cun equipo de televisión para gravar un programa. Primeiro fomos a Beiro: da casa onde pasei horas tan felices durante tantos veráns, non quedan máis que os muros e unha matagueira impenetrable de silvas, herbas e fentos. Cando xa acabaramos de filmar, atopei un vello coñecido que se me puxo a recitar un rosario doloroso de mortos, algúns deles amigos meus, que aínda supuña neste lado de acá da vida. Isto, unido á melancolía das ruínas e á nostalxia daqueles tempos que a distancia converte en absolutamente felices, sen matices nin excepcións de ningún tipo, púxeronme un pouquiño triste.
De Beiro, marchamos a Sabucedo. Aínda que as cousas tampouco estaban moi ben, a vista da planicie verde da Limia, contemplada desde a horta da casa, ao pé do cabaceiro, era tan fermosa que non deixaba sitio na alma para outra cousa que unha … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 22, 2015 | Marxe
Non me acordo como se chamaba, pero estou vendo con claridade o seu rostro gordiño de paisano calmoso e feliz, nada elegante de aspecto, máis ben torpe, bastante bardallas e algo desaliñado. Fora xefe dos servizos secretos suecos uns anos antes e estaba contestando ás preguntas que lle facían os membros dunha comisión de investigación parlamentaria. Agrandada a súa face na pantalla do televisor, tiña algo de factura vexetal, quizais de tubérculo. Desde logo, a min recordábame unha pataca.
Unha feitura humana tan impropia do cargo poderoso que desempañara, predispuña a xulgar a aquel home con indulxencia. Cando dixo que case nunca enviaba espías suecos a realizar misións de información en países estranxeiros porque acababan perdéndose nos autobuses, a indulxencia convertíase en aberta simpatía.
No ano 1943, o xeneral americano L. Groves, director do proxecto que fabricou a primeira bomba atómica, escoitou dicir a Oppenheimer, cerebro do plan, que estaba … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 21, 2015 | Marxe
Mentres escribo, está a bubela subida no alto dun poste de pedra dicindo sen parar o seu gracioso bu-bú. Había anos que non se deixaba ver, pero leva xa varios días dando voltas por aquí. Chega pola mañá cediño, empoléirase no mesmo sitio onde está agora, canta un pouco e logo baixa ata o céspede a buscar comida. Vai dun lado para outro, enterra na herba o seu longo peteiro cun ritmo rápido e nervioso, extrae non sei que clase de bichiños, que engule con avidez, e logo pasea polo xardín a alegría exótica do seu colorido. É un dos paxaros máis fermosos de cantos se poden ver en Galicia.
Non obstante, entre os paisanos non ten boa fama. Din que cheira mal. Non sei por qué, a crista da bubela faime pensar nese alboroto de pelos rebeldes que Yeltsin loce no cogote, reminiscencia seguro dun pasado infantil rebelde e … Seguir leyendo
