Cando era neno, mentres xogaba na casa cun pequeno tren, un día sorprendín os maiores falando a media voz dun tema secreto: un individuo da miña vila, a quen eu coñecía, que durante a guerra asasinara varias persoas. Algún tempo despois vino falando na rúa co meu avó. Curioso por comprobar o que dicía un home tan malo, achegueime a escoitar coa esperanza de oílo blasfemar ou algo polo estilo. A sorpresa foi inmensa: falaba suave e censuraba a un malandrín que abandonara a familia.
No momento de despedirse, quedei mirando para o meu avó, que movía a cabeza dun lado para outro e dicía: “¡Ai, Jesús, Jesús!”. Foi a primeira lección de escepticismo que recibín na miña vida, unha deformación que me leva a desconfiar de forma automática desas persoas que sen rubor presumen da propia moral.
Alguén me acaba de contar a divertida historia dun deses individuos, con púlpito acreditado na prensa de Madrid. Xa se sabe: unha golfería que está en clara contradición co que o susodito proclama cada día na súa indignada homilía de papel. O meu informante, irritado e escandalizado polo que personalmente acaba de comprobar, non comprende que as súas palabras non atopen en min máis eco que a pura indiferenza. Hai tempo que sei que a xente decente non fai alarde nin propaganda da súa condición.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de decembro de 1993.