O sábado, mentres paseaba cun amigo polo centro de Ourense, pareceume ver un momento ao Luis Caralsol, pero pronto me decatei de que o confundía con outro. Andaba da mesma maneira, levaba tamén pucha na cabeza e frotaba as mans nerviosamente unha contra a outra, igual que aquel. Chamoume a atención que non me dixese nada ao pasar. Coñézoo desde hai moitísimos anos, cando me atopou perdido na rúa, o día do bautizo dun neno da familia, e me levou á casa. Teño entendido que daquela o retribuíron cunha peseta.
Non sei doutro mendigo máis educado: nunca pide. Cando encontra unha persoa coñecida na rúa achégase suavemente, como esvarando polo aire, pregunta pola saúde de cantos familiares recorda e logo despídese. Ese é o momento de darlle unhas moedas, que colle con disimulo, como se aínda sentise vergonza.
Nunca souben o segredo deste home. Teño preguntado, pero as respostas quedan sempre na porta duns poucos cotilleos maliciosos, sen entrar no buraco negro que se lle adiviña no fondo dos ollos. Por saber nin lle sei o nome, pois Caralsol é nomeada, como resulta evidente. Un día, alguén me dixo que lle quedara dun susto que lle meteron durante a guerra, por facer chirigota. É desas persoas das que se fan bromas. El escóndese nas igrexas, onde pasa horas e horas rezando. Seguro que no ceo o toman en serio.
Esta columna publicouse orixinalmente o 6 de decembro de 1994.