Onte falei aquí dun tacaño que había na miña vila e que un día lle dixo a un paisano ao cal lle quería vender un cacho de cable usado que por este xa se sabía que pasaba a luz, pero que polo novo aínda estaba por ver. Era home con mala fama e pouco considerado polos veciños, en parte porque non ía á misa nin contribuía economicamente a sufragar os gastos das festas de verán. Vivía solitario e non tiña un só amigo, a pesar de que rexentaba un comercio da súa propiedade. Mala lingua, liquidaba famas con enxeño malvado e trituraba honras a base de dicir ruindades que facían rir a gargalladas ás persoas que se prestaban a escoitalo. A min aseguroume que o señor abade comía touciño en Semana Santa, cousa que non era certa. Non sei por que razón, cando eu tiña dezaseis ou dezasete anos, falaba moito con el. Na conversa resultaba entretido, incluso simpático a pesar da súa fama de túzaro, que por outra parte estaba ben fundada.
Un día o cura chamoume a atención por frecuentar a compaña dun home tan malo. O da maldade era certo, pero tamén era verdade que estaba medio tolo, como sabía todo o mundo. En todo caso, a min chamábame a atención por ser un tipo orixinal. Que era malo vino un día en que, só polo pracer de amolar, arrempuxou a unha señora que pasaba por diante del cunha ola de auga na cabeza. Logo axudouna a erguerse do chan, chiscándome a min un ollo con cara de caribe, e díxolle que non había de que cando a pobre infeliz lle deu as grazas por botarlle unha man.
Unha vez que se foi a mulleriña, o tipo díxome: “Encántame ser un cabrón.´Así non corro o perigo de ir ao ceo. Eu quero ir ao inferno, que é onde estarán os meus pais”. Sorprendeume isto último, porque a nai, a quen eu tratara, era pura bondade. Supoño que aquela furia contra todo e contra todos, lle viña a aquel home dalgún sitio, quizais dunha coitelada onde máis doe. Seguro que foi iso o que o salvou de ir ao inferno que soñaba.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de decembro de 2000.