O venres, cando baixaba do aeroporto, despois dunha viaxe rápida a Madrid para participar nun dos xurados do Premio Nacional de Literatura, un garda municipal lanzoume un par de ladridos. Un avance notable, pois hai cousa de dous anos, un colega deste señor chamoume unha cousa fea, difícil de reproducir. Nesta ocasión, todo empezou porque o citado axente da autoridade se empeñou en deixarme parado no medio e medio dun cruzamento, non sei por que motivo. Estou convencido de que se equivocou.
Como non o vin moi disposto a emendar o erro, fíxenlle un xesto, pedíndolle que me deixase seguir. Entón optou por poñerse de costas, consciente de que desa maneira me obrigaba a seguir no mesmo sitio, a pesar de que o semáforo estaba en verde. Utilizada como arma, a lei é dunha perfección inigualable.
Non me quedaba máis dereito que a protesta, que exercín moderadamente, é dicir, falando só dentro do coche. O que lle dicía a aquel home, aínda que el non me escoitase, era que non tiña dereito a facer o que estaba facendo. Entón, cando pasei ao seu lado, púxose a ladrar contra min cunha forza que o ruído do tráfico non me impediu escoitar. A verdade é que ladraba bastante mal, marcando demasiado a primeira letra de cada “guau”. Nun bo ladrido, ese son débese pronunciar algo máis suave, ata facelo case desaparecer.
Esta columna publicouse orixinalmente o 3 de decembro de 1995.