Recibo unha carta dun profesor amigo que me escribe desde Venecia, concretamente desde o hotel Danieli, esa marabilla. Hai anos que tiña a ilusión de pasar unha noite entre as súas paredes, podendo ser no cuarto número dez, aquel no cal viviron o pobre de Alfred de Musset e a lagarta de George Sand, que mentres o poeta estaba postrado na cama, ela dábase bicos co médico, tratando de facerlle crer ao infeliz do enfermo que todo o que vía non eran máis que alucinacións causadas pola febre.
O meu amigo non puido ocupar o citado cuarto, pero pasou varias horas sentado no vestíbulo do mítico hotel, un luxurioso estourido vermello de alfombras e mármores. Desde alí, contemplando os arcos do século XIV e as balconadas interiores,viu desfilar varios fantasmas, entre eles o espírito cínico de Cocteau.
Como homenaxe a aquel golfo, ao meu amigo ocorréuselle unha pequena trasnada. Satisfeito o seu soño de pasar unha noite no Danieli, despois de pagar a conta astronómica do hotel, decidiu trasladarse a un lugar máis barato, adornado coa decencia humilde e solitaria dunha única estrela. No momento de despedirse, con aires e maneiras de gran señor pediu que en adiante fixesen o favor de mandarlle toda a correspondencia que se recibise ao seu nome, a unha pensión próxima: Casa Verardo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 10 de novembro de 1993.