Pouco a pouco van chegando noticias do porquiño que ten a miña sobriña en Suecia. Polo pronto, xa non necesito imaxinalo do tamaño dun bote de cervexa, como me dixeron o outro día por teléfono, senón que a súa dimensión exacta son doce centímetros, é dicir, nada. Desde logo, menos que un gato pequeno e moito menos aínda que un polo. Chámase Svea e parece que é ben mandado. Cando necesita facer unha urxencia, corre cara a unha caixa que lle teñen preparada e alí se comporta como un señor.
Iso non quere dicir, non obstante, que sexa un modelo de hixiene. Digo isto porque onte contáronme que non lle gusta nada bañarse polas noites. Polo visto, espernexa e berra como se o estivesen matando. Polo demais, non cheira mal nin chora nin dá a lata. Iso si, anda sempre detrás de alguén pola casa adiante.
Por riba, ten unha cualidade: come a terra dos zapatos cando a xente vén da rúa, tanto que aforra algúns pases de aspiradora. De gastos, pouca historia, sobre todo no que respecta ás cousas de comer, pois non ten estómago para máis duns cantos gramos, especialmente de polo, que o entusiasma. Mesmo á hora de viaxar, tampouco se pode dicir que sexa un problema. O outro día, nun avión, tivo que pagar cincuenta coronas polo billete, que veñen ser unhas mil pesetas. Polo tanto, todo ben. Esperemos que salga boa persoa.
Esta columna publicouse orixinalmente o 9 de novembro de 1996.