Non coñecín a ninguén máis obsesionado co ouro que un paisano da miña terra a quen lle chamaban O Relexo. Tiña a teima de que en California, onde traballara nunhas minas, deixara riquezas fabulosas. A primeira, unha propiedade en terras equivalente á provincia de Ourense; a segunda, varios cofres cheos de lingotes, decomisados polo Goberno. Dese soño viviu moitos anos, facendo rir polo baixo aos seus veciños. El, en cambio, debía sentirse feliz, porque estaba convencido de que era rigorosamente certo.
Acordeime onte del, lendo unha reportaxe sobre un suceso real que, se non me equivoco, pronto acabará nas pantallas de cine. Revelouno, depois dunha década de mantelo en secreto, o protagonista principal, un funcionario do Tesouro americano, encargado da operación polo Goberno do seu país.
Tratábase de trasladar desde a parte baixa de Nova York ata West Point a cuarta parte do ouro dos depósitos federais americanos, conducido en camións, sen que ninguén se decatase. Asegura o responsable daquela fantástica misión que aínda hoxe o impresiona recordar como toda aquela enorme riqueza pasaba polas rúas, entre millóns de persoas, alleas ao que estaba ocorrendo. O que a min me emociona, non obstante, é pensar cantos dos soños do infeliz do Relexo irían metidos naqueles contedores inmensos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de novembro de 1995.