O Pepiño da Abelaira tiña a desgraza de ser destripacontos, pero inocente. Cando nos adiantaba que o “chico”, que era como nós lle chamabamos aos protagonistas das películas, fuxía da forca no último minuto, non o facía por mal, senón porque lle resultaba imposible gardar o segredo. Un día que don Camilo lle recriminou aquel costume tan feo, despois de que lle rebentase na aula unha historia con intriga, referida a un suceso que houbera en Barcelona, cando a policía collera ao criminal por lambón, pois deixara os dentes perfectamente esculpidos nun cacho de queixo, el respondeulle tatexando: “Iso pásame porque son un pouco nervioso”.
En realidade, non era nervioso, senón que pertencía a esa clase que digo. Os destripacontos son cegos e chatos para o misterio. Son eles os que lles contan aos outros nenos a fábula dos Reis Magos como unha historia realista, acurtándolles a infancia en varios anos. Foron eles tamén os primeiros en disparar contra as cegoñas que ían e viñan de París, producindo unha mortandade innecesaria.
Por América anda agora un destes individuos, un tal Montana, que se dedica a explicarlle ao público os trucos que fan os magos nas súas actuacións desde o escenario. Pola actividade que desprega, de aquí a pouco non vai quedar un só dos seus compatriotas que non saiba como se serra unha persoa pola metade sen matala ou como se pode tragar un sabre sen furar o estómago. O asombroso é que ten moito éxito. Non minto se digo que me gustaría que tivese unha desgraza. Por exemplo, que cando fose paseando pola rúa se lle ciscase unha pomba na cabeza. Iso si, facéndolle saber previamente que ese cisco non é cisco, senón ácido fosfórico.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de novembro de 1998.