Onte pola mañá tiven que ir ata Panxón para facer un recado e atopeime cunha pequena caravana de coches. Detrás de min viña un automobilista nervioso, deses que consideran un atentado contra a súa dignidade o feito de non poderen adiantar cando queren. Era un rapaz novo, engominado, con moito ruído nos motores e plástico de sobra na carrocería, como se os adornos e as aparencias servisen para converter nun potente deportivo de luxo o que non deixaba de ser un modesto utilitario.
Nada máis velo polo retrovisor, xa souben a que especie aburrida pertencía: xente que se repite como un cromo devaluado, dos que entran cento nunha ducia. Fixo varios intentos de pasar por un lugar imposible, como unha ambulancia que vai con urxencia, el que probablemente ía beber algo e tomar unha oliva. Desesperado pola inutilidade, púxose a pitar con furia, cada vez máis irritado, facendo espaventos, tan dramáticos que para que non estivese afeito a estas cousas, podería parecerlle que estaba a punto de producirse unha catástrofe.
Nun momento, á saída dun semáforo, aproveitou para saír disparado, pero dando berros contra os que marchabamos diante, que eu non escoitei, pero que non me custou nada imaxinar: estas simplezas son sempre exactamente iguais. Vino desaparecer a todo gas, con máis barullo que verdadeira velocidade, convertido ante si mesmo nun personaxe de cine malo. Debían averiguar en que parte do cerebro radican as causas desta estupidez, por outra parte bastante frecuente. Así podían inventar unha píldora para curalos, non por razóns de seguridade, senón de estética. Ver a alguén facendoo ridículo dunha maneira tan boba resulta sempre moi feo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de agosto de 1998.