por amarxedotempo | Jun 15, 2014 | Marxe
A última vez que estiven en Nova York vin un grupo de persoas reclamando con pancartas a pena de morte. Non é que pedisen a súa implantación, que xa quedou aprobada despois das últimas eleccións, senón que querían que se aplicase xa. Un dos manifestantes era un tipo inmensamente gordo, deses gordos de circo que só se ven en América, e non tiña cara de ser moi intelixente, pero tampouco parecía un tipo ruín. Quíxome entregar un papel que non lle aceptei e devolveume un sorriso aberto, simpático.
Xa teño dito aquí moitas veces que a maldade non sempre ten un rostro repulsivo. Non sei que motivos moverían a aquel señor a reclamar o funcionamento inmediato da cadeira eléctrica: algunha mala experiencia persoal co crime, a influencia dalgún amigo ou simplemente calquera cabezonada ideolóxica.
Empuxado por eles, en Nova York o alcalde anda buscando unha vítima. Supoño que non tardará … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 14, 2014 | Marxe
O sábado estiven con outros amigos en Xanceda, na casa de Felipe Fernández Armesto, onde despois de xantar, comodamente instalados no salón, fixemos unha longa tertulia que durou case ata o solpor. Os temas, como sucede sempre neste tipo de reunións informais, foron moitos, entroncados uns noutros de maneira espontánea, deixándonos arrastrar pola enxurrada fluvial da conversa, que ao final chegou a ser como un río cheo de derivacións e meandros. Unha delicia. A experiencia vital do anfitrión dá para moitas horas de lecer.
Desde rapaz tiven a sorte de vivir rodeado de homes e mulleres que sabían contar historias, e resultou tan atractiva para min esta condición, que os meus mellores amigos foron sempre xente de máis idade, que é a que conta mellor. De aí que me encante facer tertulia con persoas que teñan vivido moito e que saiban narrar con arte o que viviron. Un pracer semellante … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 13, 2014 | Marxe
Este ano temos seis mazás. Quero dicir que son as que ten a mazaira, nin unha máis nin unha menos. Empezan a ser xa grandiñas, dunha color encarnada viva, moi ben feitas. Cando estou na casa, vounas ver e comprobo que medran case dun día para outro, sobre todo agora que o sol empeza a pegar con algo de forza, aínda que non demasiada. Onte estiven quitándolles os fíos das arañas, unha operación que resulta inútil, pois volven tecelos en pouco tempo. Acordeime dun cura de Ourense que pasou a véspera da visita do bispo limpando o sagrario e ao día seguinte, cando o prelado meteu a man, alí estaba. Co xenio, o cura botou un pecado. Isto de ser amigo das mazás non é igual que ser amigo dun porco, por exemplo.
Digo isto porque sempre me pareceu horrible que as señoras da aldea que lle dan de comer … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 12, 2014 | Marxe
Os alemáns tiñan previsto que hoxe, segundo os psicólogos, empezarían os primeiros cansazos e incluso, para algúns, a tentación de abandonar. Por iso decidiron dedicar o segundo día de estancia en Bordeos, é dicir, o domingo, a visitar Château Smith Haut Lafitte, con degustación de viños na propiedade, trasladarnos logo a Malagar, que foi a residencia dun dos tres grandes escritores da rexión, François Mauriac (todos empezan por “M”, pois os outros dous son Montesquieu e Montaigne) e sermos recibidos finalmente polo Consello Rexional da Aquitania, algo así como a Xunta de Galicia, pero con bastante menos poder.
Digan o que digan os psicólogos, a xente está contenta, agora que xa se fixeron amizades e que se coñece case todo o mundo, aínda que eu descubro cada día algunha cara nova. Tamén funcionan as tertulias: estiven o sábado pola noite, no hotel, nunha multicolor, cunha rusa, un bosnio, unha danesa, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 11, 2014 | Marxe
No verán de 1984, nunha fermosa casa próxima á localidade sueca de Lund, durante a cea que alí se celebraba, tiven a ocasión de observar con calma un escritor daquel país, profesor de literatura na universidade, que naqueles días era o centro da mofa xeral. Despois de labrarse ao longo de moitos anos a imaxe ideal dun home honesto e traballador, solicitou na cátedra un permiso por enfermidade, foi a Londres de compras coa súa muller e tivo a desgraza de partir unha perna nuns grandes almacéns.
Desde o primeiro momento, sentín simpatía polo personaxe. Pasou a noite falando das fresas que cultivaba no xardín e do sabor que conseguía cun prato de cogomelos que preparaba con leite. Escoiteille dicir tamén que o peor de romper a perna era ter que renunciar a andar en bicicleta e verse obrigado a ler máis do que quería.
Unha desgraza parecida acaba de … Seguir leyendo
