por amarxedotempo | Mar 16, 2014 | Marxe
Onte aproveitei un descanso despois de comer para baixar ata Segovia e dar un paseo polo centro da cidade. Metinme por unha rúa estreita e torta coa intención de visitar a casa de Antonio Machado, que recordaba moi vagamente, e acabei perdéndome. Por sorte, uns nenos que xogaban á pelota nunha praza solitaria guiáronme ata a vella pensión onde viviu o poeta durante doce anos, entre 1919 e 1932. Ao contrario do que me sucedera a última vez que estiven aquí, non había apenas turistas.
A pousada na que residiu Machado nos seus anos segovianos é unha casa modesta, incluso pobre. O escritor pagaba cinco pesetas e dispuña dun cuarto pequeno, sinxelamente amoblado, no que se conservan as cousas tal como estaban: unha cama, dúas cadeiras, unha estufa, un lavabo con palangana, un orinal e unha chuspideira.
Tanta austeridade a min non me produce ningún tipo de emoción romántica. O … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 15, 2014 | Marxe
Un día, alguén chegou á tertulia de Vicente Risco en Ourense, cando se reunía no Café Parque, cun exemplar de La rana viajera, de Julio Camba, na man. O periodista e pintor Luís Trabazo colleu o libro, ergueuno no aire como se fose unha carta da baralla e díxolle ao propietario igual que se lle falase do tempo: “Está muy bien, pero no hay rana, ya sabes”. Tiña razón porque, a non ser no limiar, no resto do libro non aparece a ra por ningures. Para Camba, o animal do que se valeu para compoñer título tan enigmático é un símbolo da inxenuidade e con el quería expresar a idea de que viaxara polo mundo como un batracio asombrado.
Eu teño un amigo que quere ter ras na finca da casa, pero ata agora non o conseguiu. Non é fácil. Hai quen utiliza como remedio unha bombilla para atraer … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 14, 2014 | Marxe
Onte falei aquí dunha señora de Beiro que estaba convencida de que os acontecementos tráxicos, tanto os grandes da historia como os domésticos da vida privada, ían sempre precedidos de sinais inequívocos no ceo. Estou vendo unha muller xa maior, sentada nun corredor cheo de espigas de millo a secar penduradas do teito, espiando con cobiza canto sucedía na aldea. Debía ser amiga de contos e contumelios, pois coñecía a vida de toda a parroquia, sobre todo as malignidades, as trapalladas e as maledicencias.
Gustábame escoitala, pois ademais daquela relación que tiña co mundo de alá, incluídos demos e mortos, sabía toda clase de historias desta outra parte da vida, que contaba cunha mestría cativante. Foi ela quen me referiu o suceso da morte dun cura, asasinado cando era aínda nena, a escasos metros do lugar onde vivía.
Impresionoume a forza plástica coa que me foi describindo a chegada silenciosa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 13, 2014 | Marxe
Mentres tomo café cuns amigos nun club social das aforas de Ourense, por unha enorme ventá contemplo distraído o partido de tenis que están disputando un home e unha muller nas instalacións deportivas da sociedade, dez ou doce metros máis abaixo, nun campo cuberto e sen público. A miña memoria, fixada estes días de maneira involuntaria nos días lonxanos e felices da nenez, mantenme á marxe da conversa, cos ollos enredados nos movementos rápidos e nerviosos das dúas persoas que están xogando.
Durante bastante tempo, ese ir e vir electrizado dos xogadores dun lado para outro ao longo da pista faime ben. Ao decatarme, non podo evitar o recordo dunhas palabras da miña nai, que me contou moitas veces que para manterme tranquilo cando era neno, non tiña máis que colgarme unha verza na carapucha do berce.
Non obstante, pouco a pouco, o movemento dos tenistas empeza a poñerme nervioso. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 12, 2014 | Marxe
Cando estaba casada con el, Marilyn Monroe chamáballe “my slugger”, usando con ambigüidade unha palabra que no béisbol se utiliza para designar o bateador que golpea a bóla con forza. Para Joe DiMaggio, o máis importante xogador de béisbol de todos os tempos, que acaba de morrer, Marilyn foi unha bóla con moita frecuencia. Esa historia transcendeu nunha ocasión, pouco despois de casaren, cando a actriz apareceu en público cun dedo entablillado. Aínda que ela dixo que tivera un accidente doméstico, non tardou en saberse que DiMaggio lle batera. Non sería a última vez. A última de verdade foi o mesmo día da separación da parella.
Nisto de pegarlle á muller, o xogador de béisbol non se comportou de maneira distinta a xente máis culta ca el. Vicente Risco, escritor de moitos e raros saberes, que chegou a escribir unha biografía de Satanás e que foi o primeiro español en … Seguir leyendo
