Esa experiencia da que falei onte aquí, cando me descubrín duplicado dentro dunha novela de Marina Mayoral, tróuxome á memoria un suceso que lle ocorreu a un amigo meu en Santiago, alá polos anos sesenta, cando estaba parado nun semáforo, agardando para atravesar, e viuse a si mesmo paseando do outro lado da rúa. Era el, coa mesma roupa, os mesmos lentes e todo o demais exactamente igual. Entroulle un ataque de pánico, pensou que se volvera tolo de repente e foi correndo a consultar cun psiquiatra.
Tratando de conservar a compostura, porque o meu amigo foi sempre un home moi elegante, explicoulle ao médico a experiencia que acababa de vivir. Este, en lugar de amosar ningunha clase de preocupación, limitouse a dicirlle que non se preocupase, que non ía perder o xuízo e que o mellor sería que fose a casa a durmir.
Ao escoitar un diagnóstico tan sinxelo, con aquela recomendación final tan doméstica, o terror evaporouse coa mesma facilidade con que chegara. Daquela, o sentimento dominante pasou a ser unha clara sensación de ridículo, como quen chama aos bombeiros porque hai un incendio na casa e, cando chegan estes, atopan un periódico ardendo na cociña. Foi nese instante cando o meu amigo se sentiu peor. Entón non atopou mellor maneira de resolvelo que pedirlle ao doutor que polo menos lle puxese unha inxección.
Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de marzo de 1993.