Nunca podería imaxinar eu que o meu admirado Sadurní Ximenez, de quen falei o outro día (espía abisinio e outras cousas), fose ter un neto en Ames, A Coruña. Escribiume onte unha carta moi amable, puntualizando algúns datos que eu daba, para o cal se valeu dunha conversa que mantivo co seu propio pai, que vive en Xerez. De entrada, despois de admitir que se trataba dun home estrafalario, pon en dúbida a información de que fose espía abisinio, que el atribúe a Josep Pla. Non digo que non, pero o que sucede é que está documentado o feito de que foi amigo do emperador. Que fose espía, como asegura Pla, é outro cantar.
Tamén me manda un recorte de prensa no que se puntualiza unha historia, que eu sempre din por certa, de que na guerra rusopolaca, Ximenez xurdiu entre a néboa, como unha pantasma, conducindo un carro tirado por unha vaca, cunha bandeira española despregada e acompañado dun limpabotas e unha bailadora de flamenco, fuxindo de Rusia.
Polo visto, o carro non era tal carro de vacas, senón un coche de cabalos que lle facilitou o embaixador de España en Polonia, con bandeira incorporada, para que puidese chegar ata Barcelona, a onde se dirixía coa súa muller, a condesa rusa Natalia, despois de que os bolcheviques lle quitasen as súas propiedades. A viaxe durou tres anos. Logo aínda viñeron moitas máis aventuras, entre elas aquela conferencia de Estocolmo para nenos da que falei aquí o outro día. Por último, Sadurní Ximénez morreu en París, medio cego, atropelado por unha motocicleta. Debo engadir que, á parte das súas extravagancias, que fan del un personaxe magnífico, Ximénez era un verdadeiro sabio.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de marzo de 2000.