por amarxedotempo | Feb 28, 2014 | Marxe
Onte pola mañá, despois de participar nun programa de radio, fun dar unha volta pola parte antiga de Ourense co escritor Andrés Trapiello, que quería coñecer a cidade. Na Rúa de Lepanto, a poucos metros da casa onde naceu Eduardo Blanco Amor, descubrimos unha librería de vello. Foi unha festa. Eu merquei cinco primeiras edicións de Pío Baroja, un par de biografías e algunhas cousas máis. Logo pasei o resto do día soñando coa ilusión de que chegase a noite, xa libre dos compromisos, para volver á casa e empezar a mirar os libros un a un. Eu, antes de lelos, teño que tocalos, darlles voltas nas mans e acariñalos como se estivesen vivos.
Un dos libros que adquirín no paquete foi unha biografía de Disraeli. Non a comprei polo seu valor bibliográfico, que se reduce a estar moi ben encadernada, cun fermoso lombo de pel de color verde, con … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 27, 2014 | Marxe
A primeira vez que pedín un autógrafo na miña vida, alá polos anos cincuenta, foi a aquel porteiro do Deportivo que se chamaba Pita. Descubrino paseando pola rúa con outras dúas persoas descoñecidas, entrei rapidamente nun comercio calquera para solicitar unha folla de libreta onde o futbolista me puidese escribir a firma e abordeino con naturalidade, sen medo nin vergonza. Non recordo moitos máis detalles, aínda que estou vendo o seu nome, escrito en letras maiúsculas, no medio e medio do papel cuadriculado.
Algunha vez máis teño pedido autógrafos, a verdade é que sen fanatismos, pois creo que son pouco fetichista. A pesar de todo gardo na casa un número alto de libros dedicados, case todos ofrecidos polos autores sen que eu llos pedise, o cal non impide que os conserve con cariño. Forman un conxunto agradable de recordos.
Onte pola noite, cando me dispuña a saír da casa para … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 26, 2014 | Marxe
Se o Tío Perneta, de quen falei onte aquí mesmo, representou para min a maldade durante algúns anos da miña nenez, o señor Limia, veciño de Xinzo, encarnou nese mesmo tempo a imaxe contraria. Non recordo de que maneira o coñecín, pero o caso é que un día acabei falando con el na súa casa, nun cuarto cheo de papeis, no que pasaba horas e horas revolvendo entre cartas e periódicos. Daquela tiña máis de noventa anos. Ao principio, o único que me interesaba daquel home eran os contos que me contaba.
Andando o tempo, cando eu xa era adolescente e aprendera algunhas cousas no instituto, decateime de que a guerra da que me falaba aquel velliño simpático era a guerra de Cuba e que o uniforme e as medallas que gardaba no armario tiñan a mesma procedencia. E que Winston Churchill era Winston Churchill.
Foi este último feito o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 25, 2014 | Marxe
O outro día, cando estiven en Xinzo de Limia, na entrada dun restaurante atopei ao Carallito, un compañeiro da infancia do que teño falado aquí dúas ou tres veces. Parámonos a parolar durante uns minutos. Está ben, aínda que hai uns anos tivo algún susto de saúde, que superou sen que lle quedasen demasiados remendos. Por exemplo, conserva a cara de traste que sempre o caracterizou, un rostro intelixente e coñón, cun buraquiño golfo no queixo e uns ollos de quen se leva rido moito, de si mesmo e dos demais.
Foi el quen me aprendeu a nadar e a tirarme de cabeza no río, nos pozos de Barreiros, onde o Limia se sosega e organiza trampas que hai que coñecer ben para evitar percances. Daquela, el era unha especie de terremoto, capaz de entrar e saír da auga centos de veces nunha tarde, ata que a pel se lle … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 24, 2014 | Marxe
Para min, no momento en que escribo estas liñas, son as cinco e media da mañá do venres, aquí en Nova York, mentres en Galicia serán seis horas máis tarde. O reloxo que todos levamos dentro, sen piedade, retiroume o sono hai xa bastante tempo e aquí estou esperto cando todo o mundo dorme, agardando que chegue a hora de erguerse, que aínda tardará. Xa vin un par de programas na televisión, lin vinte páxinas dunha novela e fixen un par de chamadas telefónicas. Agora só me queda esperar que empece o día.
Pola ventá do cuarto, que está nun piso trece, cousa rara neste país, onde ese número sempre se salta, vexo un montón de oficinas, todas coas luces acendidas, pero baleiras, pois a xente aínda non deu comezo á xornada laboral. Algúns ordenadores, non obstante, seguen conectados, e hai plantas, moitas plantas.
A que está animada é a … Seguir leyendo
