por amarxedotempo | Sep 10, 2013 | Marxe
Onte citei aquí a morte do capitán Piñel, un oficial da Garda Civil, de Xinzo, que morreu nun enfrontamento coas xentes do maquis perto de Ourense, alá polo final dos anos corenta. Era, como dixen, avó duns amigos meus. Anos despois, tiven a oportunidade de coñecer un dos homes que participaran naquel suceso, pero desde o outro lado, e que agora é tamén un bo amigo meu. Temos falado daquilo, máis por interese e curiosidade da miña parte que pola vontade del, que supoño prefire non recordalo.
A morte do capitán non foi escollida, quero dicir que se debeu ao azar dun encontro entre forzas enfrontadas e que houbo mortos nos dous lados. Se toda morte violenta resulta inxusta e inaceptable, a do capitán Piñel sempre me pareceu espantosa. Polo que sei, era un home bo. Digo isto porque moitas veces lle escoitei falar del a Conchita Cadórniga, boa amiga … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 9, 2013 | Marxe
Cando penso na xustiza, sempre me vén á cabeza unha imaxe reconfortante, na que aparecen aqueles dous senadores americanos, Thomas e McCarthy, que despois de mandar inxustamente ao cárcere a intelectuais e xentes de cine, para o cal contaron coa colaboración entusiasta de actores como Ronald Reagan e John Wayne, acabaron eles mesmos compartindo cela cos condenados. O primeiro, por falsificador e estafador; o segundo, igualmente por tramposo. As cousas, non obstante, non sempre acaban tan ben.
Por exemplo, para o novelista Dashiell Hammett, que foi dos que se viron envoltos naquela miseria e que pagou tamén cunha pena de privación de libertade. O autor de O falcón maltés preferiu ir a presidio antes que faltar á palabra que tiña empeñado. Foi un xesto fermoso, o máis importante quizais da súa vida.
Esta non foi exemplar. Hammett era un borracho e en cuestión de mulleres levou unha existencia bastante desastrosa, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 9, 2013 | Marxe
Na viaxe literaria que fixen no verán, un día tocoume ler en Riga, nunha librería, un conto. O público, que seguía a lectura a través da tradución que lle repartiran, botou unha gargallada cando chegou o episodio no que un pescador da illa de Ons desaparece mar abaixo levado por un polbo xigante, un monstro que transporta o home izado nun dos tentáculos igual que se fose unha bandeira. Ao remate, unha señora díxome que sempre lle gustara a mestura entre humor e fantasía. “Porque o do polbo será fantasía, ¿non?”, preguntoume.
Naturalmente que era fantasía, pero onte mesmo pasou algo parecido aquí preto de onde vivo, cando unha veciña, a quen encargaran de ter conta dunha vaca, ao ver que esta trataba de fuxir, agarrouse ao rabo con tal determinación que, da mesma maneira que sucedera co mariñeiro, foi arrebatada polos aires, como se fose un pendón ou un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 9, 2013 | Marxe
Como dixen onte aquí, o rei de Suecia quería ser granxeiro, o cal me recorda que un veciño da miña vila quería ser marqués. Era dentista, pero sempre tivo aquela pretensión de facerse cun título de nobreza. Incluso chegou a ter tarxetas cun marquesado inexistente, de nome antigo e sonoro. Eu fun amigo del e nunca conseguín saber se estaba tolo, como dicía todo o mundo, ou se soamente se trataba dun home raro e orixinal, unha miga extravagante. A min arrincoume unha moa e actuou con competencia e seriedade.
A xente non se portaba ben con el. Unha vez queimáronlle o sombreiro, el que era tan pulcro e elegante, cun puro habano: fixéronlle un buraco por detrás, do tamaño dunha moeda de cinco pesos. Presentou preito no xulgado, pero perdeu, pois o autor da broma era un bo rapaz, algo toleirón, sen mala fe, segundo a tese do fiscal.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 6, 2013 | Marxe
O venres pola tarde, de dúas a catro, dei a primeira clase. Foi unha experiencia curiosa estar falando alá arriba, cun bosque de rañaceos aos pés, fronte por fronte da mole elegante e mítica do Empire State, sobre literatura galega. Como se dá a circunstancia de que coñecín persoalmente a moitos dos escritores dos que tratei na lección, non puiden evitar que me pasasen algúns pensamentos pola cabeza. Por exemplo, imaxinei a don Vicente Risco refunfuñando polo baixo, se cando o coñecín, sendo eu un rapaz, puidese adiviñar que case corenta anos despois, aquel estudante que acudía á súa tertulia ía falar del nunha universidade de Nova York.
Os estudantes, moi ben. Son todos, eles e elas, graduados que preparan os seus doutoramentos. Das dúas horas que durou a clase, deixei os últimos minutos para facer aclaracións e contestar as súas preguntas. Botáronse en tromba. Consultaron as notas que estiveran … Seguir leyendo
