O venres pola tarde, de dúas a catro, dei a primeira clase. Foi unha experiencia curiosa estar falando alá arriba, cun bosque de rañaceos aos pés, fronte por fronte da mole elegante e mítica do Empire State, sobre literatura galega. Como se dá a circunstancia de que coñecín persoalmente a moitos dos escritores dos que tratei na lección, non puiden evitar que me pasasen algúns pensamentos pola cabeza. Por exemplo, imaxinei a don Vicente Risco refunfuñando polo baixo, se cando o coñecín, sendo eu un rapaz, puidese adiviñar que case corenta anos despois, aquel estudante que acudía á súa tertulia ía falar del nunha universidade de Nova York.
Os estudantes, moi ben. Son todos, eles e elas, graduados que preparan os seus doutoramentos. Das dúas horas que durou a clase, deixei os últimos minutos para facer aclaracións e contestar as súas preguntas. Botáronse en tromba. Consultaron as notas que estiveran tomando e preguntaron sen parar. O debate, polo tanto, foi vivo e moi animado. Tanto que me propuxeron continualo fóra da universidade.
Supoño que este interese polas materias que elixen depende, en parte, de que pagan bastante diñeiro polas matrículas: varios miles de dólares. Teño, non obstante, unha alumna oínte, que procede doutra universidade e que me escribiu unha carta moi respectuosa pedíndome permiso para asistir ao curso. Consultei na administración e respondéronme que iso dependía exclusivamente de min. Polo tanto, chameina ao teléfono que me indicaba na carta e díxenlle que si. Foi como se lle fixese un gran regalo. Ignoro cal é o milagre de que unha moza que se apelida Vitz, nacida en América, se poida interesar pola cultura dun país que non coñece.
Esta columna publicouse orixinalmente o 6 de setembro de 1998 .