Onte pola tarde tiña que escribir un par de cousas pendentes que xa me reclamaron varias veces, pero tanto o corpo como a alma estaban máis dispostos á nugalla que ao traballo. Cando é así, resulta mellor deixarse levar pola vagancia: ao final agradéceo a literatura. Como tampouco se trataba de quedar estomballado no porche, medio adormecido ou papando a mosca, sen facer nada, decidín pasar a tarde entregado á arte nobre da carpintería: collín a ferramenta e un par de táboas e púxenme a enredar.
No muro da finca, xusto debaixo dunha árbore onde hai un banquiño moi agradable para sentarse polas tardes, cando baixa o sol, está unha caixa de empates eléctricos, necesaria, pero fea. Aínda que un non queira, os ollos acaban dirixíndose cara alí. De xeito que decidín disimular con madeira aquel incordio de plástico.
Pareceume que o máis adecuado podía ser un xardineira sinxela, como as que abundan nos xardíns en Suecia. Sen máis, lanceime á aventura. Porque aventura é isto de traballar coas mans no que un non sabe: incerta no resultado, pero divertida e excitante como todas. Despois de varias horas, rematei a tarefa que me propuxera, incluído o acabado de verniz natural, da color do piñeiro. Coloquei o artefacto no seu sitio e conseguín, por fin, disimular a caixa dos empates. Ogallá non haxa tamén que disimular a xardineira.
Esta columna publicouse orixinalmente o 3 de setembro de 1997 .