Estiven vendo unha selección de noticias curiosas sacadas dos periódicos, que un coleccionista garda na súa casa. Hainas sorprendentes, como aquela que se refire a un militante socialista da localidade granadina de Arbolete que morreu esmagado por un busto de Pablo Iglesias. Ou aquela outra, datada en Verín, na que se conta como os propietarios de dúas funerarias pelexaron polo cadáver dun accidentado. A pesar de que a Garda Civil propuxo resolver o litixio tirando unha moeda ao aire, a cousa rematou a labazadas.
Neste periódico en que escribo dábase conta no Nadal de 1990 de que unha rapaza de Arteixo fora mordida por un cabalo o mesmo día que un portugués mordía a un policía no porto da Coruña. Un ano antes publicárase tamén a noticia de que en Italia un grupo de ecoloxistas se solidarizaran cun xabarín que mordeu a un cazador.
De todas estas novas, a que máis me chamou a atención foi unha que se refería ao xeneral Franco e á súa relación cos animais. Nunca tivo un can nin un gato nin un paxaro, aínda que houbo unha época na que se paseaba polos xardíns do Pardo un cachorro de león chamado Bocho. O bicho mordeu un día a un soldado, razón pola cal foi expulsado do lugar. O argumento que utilizou Franco era dunha lóxica aplastante, que non resulta difícil compartir: “Hoxe mordeu a un soldado, pero mañá pode morder a un xeneral”.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de setembro de 1995 .