por amarxedotempo | Oct 16, 2012 | Marxe
Un amigo comentábame o outro día que actualmente apenas se emprega, ou se emprega pouco, unha expresión que antes era moi frecuente: “Comer cos ollos”. Creo que xa me falara disto noutra ocasión. A min ocorréuseme dicirlle que esa maneira de expresarse debe corresponder a épocas de fame. Agora a xente come simplemente coa boca. O último caso que eu coñecín dunha persoa que comía cos ollos foi un neno francés que estivo na nosa casa hai tres ou catro anos e que, cando vía a comida na mesa, se non o servían a el de primeiro, botábase a chorar por medo a que non chegase para el. Era unha cousa rara, pois procedía de casa farta.
En épocas de abundancia, non se come cos ollos, pero si que se come coas palabras. Quero dicir que a xente adoita falar dos asuntos de comer cunha alegría tan grande que lle … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 15, 2012 | Marxe
Había un asasino na miña vila, da raza daqueles bárbaros que na guerra se dedicaron a pegar tiros na nuca, que despois do conflito foi sometido a un illamento absoluto por parte dos veciños. Cando morreu, durante a misa do funeral, á cal asistiron escasísimas persoas, o cura da parroquia, que era grande, inocente e bo, fixo un eloxio tonto do morto que lle foi afeado por un fregués presente na igrexa, o cal estaba disposto a perdoar como cristián que era, pero non a soportar aquel panexírico falso, retórico e innecesario.
Na conversa que mantivo co cura na sancristía, díxolle que non se podía facer unha oración fúnebre como aquela, pois entre outras cousas, o finado matara un viaxante de comercio só para roubarlle as magníficas botas que traía. O crego, sorprendido, respondeulle que el sabía que matara, pero non que fose tan malvado.
En parecidas disquisicións morais andan … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 14, 2012 | Marxe
Onte pola tarde, para descansar un pouco doutros traballos, estiven folleando un libro vello titulado Viagero universal, ó noticia del mundo antiguo y nuevo, publicado en Madrid, na imprenta de Villalpando, no ano 1800. Se mal non recordo, foi un regalo de Ramón Piñeiro á miña muller, pois nel fálase de Suecia. Foron precisamente as páxinas dedicadas a este país nórdico as que estiven lendo, sobre todo as consagradas á Laponia e os seus habitantes, os laponeses ou lapóns, ou “samer”, como se chaman eles mesmos
Están escritas cun descaro moi cómico. Para o autor, o nome do cal non figura no libro, os laponeses son uns homes pequenos, de cabelo curto, cabeza grosa, orellas grandes, nariz chato e romo e pernas delgadas. “Son”, asegura o autor, “la última degradación de la especie humana, así por causa del sitio que ocupan en el globo, como por su pequeña estatura … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 13, 2012 | Marxe
Aquela americana gorda chamada Gertrude Stein, a quen Picasso pintou nun cadro cor ocre que co tempo se faría célebre, parece que, ademais de fea, era antipática. Nunha ocasión removeu medio mundo para conseguir uns cans mexicanos difíciles de atopar, ata que alguén llos regalou. Non recordo ben a historia, pero penso que despois de non sei cantas viaxes en barco e outras moitas peripecias, os cans chegaron a París e resultaron ser falsos. Os infelices foron abandonados nunha rúa calquera.
Este episodio abonda para inscribir a señorita Gertrude Stein no grupo das persoas pouco fiables. Igual que esas persoas que teñen gatas na casa e periodicamente, cando paren, lles afogan as crías, ou ben en plan salvaxe, botándoas na auga das pozas e os regatos, ou empregando métodos unha miga máis civilizados, como dándolle a cheirar éter ou calquera outro produto químico semellante.
A pesar do ridículo, é preferible … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 12, 2012 | Marxe
Estiven lendo un artigo feo sobre María Kodama, a muller que cometeu o delito de casar con Borges, que lle levaba corenta anos de idade. Era unha restra de acusacións infames, nas que non se aforraban os adxectivos máis duros, extraídos das zonas escuras e profundas do dicionario, deses pozos nos que xa non hai auga, senón lodo. Chamábanlle aventureira, muller fría e calculadora, incluso perversa. Nin sequera se evitaban as insinuacións sobre o rostro oriental desta muller, que se algúns consideramos enigmático e misterioso, o autor do artigo cualificábao de híbrido, igual que ocorre coa condición das mulas, que ademais son estériles. Unha pluma que é capaz de escribir esas cousas debía incendiarse nas mans do seu dono.
Non coñezo a María Kodama nin sei case nada sobre a súa vida, pero abóndame coa lectura destas palabras sobre ela para que me caia ben e que lle faga, desde … Seguir leyendo
