por amarxedotempo | Sep 25, 2012 | Marxe
Cando eu era neno, falábase moito do Cego de Allariz, do que non sei máis que era un señor que curaba. Acórdome ben de que na casa, a miña avoa, moi dada a crer que o mundo estaba formado por unha serie infinita de misterios, parecía disposta a aceptar que as marabillas que se contaban daquel home eran todas certas. Non lle gustou nada, por tanto, que eu lle preguntase que como era posible que aquel señor curase toda clase de doenzas aos demais, pero que en cambio fose incapaz de curarse a si mesmo.
O meu avó, que a pesar de ser cacique e somatén e pertencer ao partido de Gil-Robles tiña a mentalidade sarcástica dun volteriano, ría feliz ao ver como o seu neto non tragaba facilmente co que el chamaba con desprezo trapalladas de mangantes. Sen deixar pasar a oportunidade, dixo en voz alta que eu levaba … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 24, 2012 | Marxe
Onte trouxeron un gato novo para a casa, unha boliña pequena e graciosa como un rato que anda a saltos e fai monadas para divertirse, coa mesma inocencia dun neno. Eu disto dos animais non entendo moito, pero paréceme demasiado peludo, tipo ovella, aínda que é bonito, pois ten a color azulada. Dinme que elixiron un exemplar deses que non marchan nunca da casa, cousa que non sei se será certa, pero que me gustaría que fose, pois os perigos de andar por aí fóra, son cada vez maiores, como se sabe.
Agora haberá que poñerlle nome, o cal non resulta fácil, aínda que espero que non custará chegar a un acordo. A min, con tal de que non lle chamen dunha maneira rara, tanto me ten, sempre que se respecte a dignidade do animal. Durante a comida, pedíronme opinión e veume á cabeza, non sei por que, o nome … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 23, 2012 | Marxe
O luns pasado, ao chegar a San Sebastián, Robert Mitchum tivo que escoitar unha vez máis na súa vida, xa preto de oitenta anos, as inevitables frases admirativas que lle dedican as señoras descaradas. Unha delas, co despepite descontrolado, quixo arrincarlle a camisa, aínda emocionada coa lembranza do torso espido do actor, aquel recurso obrigado que os produtores lle impuñan en cada película na que participaba e que resulta fácil de calcular: dez, quince minutos do comenzo do filme, peito ao aire. Sempre.
Perden o tempo as señoras con este home. Ninguén conseguiu poñer unha mancha na súa castidade acrisolada, lendaria. Intentouno como puido Ava Gardner, tan ben dotada para a tentación, e atopouse con que a porta da alcoba de Mitchum estaba construída coa chapa de aceiro dunha virtude inexpugnable.
Pertence á raza deses individuos que se distinguiron, máis ben poucos en cada época, por comportamentos heroicos nas arrebatadas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 22, 2012 | Marxe
En Londres, uns veciños denunciaron a unha señora que lle pegaba ao seu loro. En realidade, pensaron que se trataba dun neno, pois os berros do animal confundíanse cos dunha persoa. Cando chegou a policía e lle preguntou á muller onde tiña escondido o rapaz, ela invitounos a revisar a casa de arriba a abaixo, aducindo que se trataba dunha equivocación, pois vivía soa desde había vinte anos. Efectivamente, os axentes comprobaron que era certo e dispuxéronse a marchar, incómodos pola situación creada.
No momento en que saían, non obstante, o loro, que ata aquel momento estivera calado, deu un berrido angustioso, quizais adiviñando o que ía suceder cando os policías xa non estivesen. Foi así como se descubriu o pastel, que resultou ser indixesto, segundo o testemuño da vella malvada, unha muller perversa, quizais tola.
Entre as trasnadas que lle facía ao animal, unha das máis suaves consistía en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 21, 2012 | Marxe
Caeu outro. Quero dicir que pouco a pouco, para a miña desgraza, pois estas cousas agrandan o buraco xa de por si grande do escepticismo, vaise confirmando esa lei na que creo desde hai moitísimos anos e que o paso do tempo vai confirmando case día a día dunha maneira inexorable. Esa lei, que non pretendo compartir con ninguén, só comigo mesmo, podería formularse así: o grao de sinceridade da indignación moral dun individuo en relación coa conduta dos demais é inversamente proporcional á súa formulación pública en forma de acusación implacable, de espavento xesticulante ou de descualificación categórica. A moral firme adoita ser comprensiva.
Desde que estou aquí, os críticos máis feroces contra Clinton, aqueles que máis se indignan no nome dos principios, non aqueles que o censuran con claridade, pero sen furia, que tamén existen; aqueles primeiros, digo, van caendo un tras outro na grande charca en que … Seguir leyendo
