por amarxedotempo | Jul 26, 2012 | Marxe
Pasei o día de onte en Santiago, de acto en acto, participando nas celebracións da festa do Apóstolo. Pola mañá, saín cedo á rúa para escoitar o concerto de campás e atopeime con moita xente que fixera o mesmo. Aínda que a cousa estivo bastante ben, recoñezo que esperaba algo máis espectacular, quizais porque as miñas previsións non estaban correctamente fundadas. Eu tiña imaxinado que oitenta campás tocando todas xuntas debían armar un folión grandioso, tan impoñente como se a cristiandade enteira concentrase as súas campás en Compostela. Non pensei que non se poden escoitar todas ao mesmo tempo.
Xa pola tarde, fixen a valoración do día para distintos medios e, non sei por que razón, acabei dicindo cousas que non creo que lle interesen a ninguén. Por exemplo, comentei que o discurso do Rei estivera moi ben, o cal resulta unha obviedade, pois todo o mundo dá por feito … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 25, 2012 | Marxe
Coñecín a Carmiña (Carmen Martín Gaite) hai moitos anos e desde entón mantivemos unha fermosa amizade. Sempre que coincidimos nalgunha viaxe literaria polo mundo adiante, ela era das que quedaba ata tarde, polas noites, de conversa. Gustáballe a tertulia, na que arrollaba coa súa vitalidade e a súa simpatía. Recordo un amencer, en Cuba, sentados fronte ao mar cun grupo de amigos, no que nos fixo pasar uns momentos inesquecibles cantando con boa voz e con gusto todos os anuncios da radio da súa infancia.
Era inxenua e gustáballe parecelo, pero no fondo posuía unha personalidade forte. Un día díxome que os anos de matrimonio co novelista Rafael Sánchez Ferlosio, un home complicado, foran os máis divertidos da súa vida e que volvería repetir. Non foi capaz de sobrepoñerse, en cambio, á morte da súa filla. Vivía obsesionada, como se non puidese crer que fose certo. Nunha ocasión, nun tren … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 24, 2012 | Marxe
A primeira imaxe que eu tiven do ceo, nos primeiros anos da miña infancia, foi a dun sitio onde era sempre día de santo Antón. A cousa ten a súa explicación. Nesa data celebrábase a festa do patrón de Sabucedo, alá na Limia, que tiña para min un sentido de alegría absoluta. En primeiro lugar polo clima: normalmente facía sol. Despois porque a misa era preciosa: cantaban varios curas, cantaban algunhas mulleres e unha banda de música tocaba a Marcha Real mentres o celebrante alzaba a hostia consagrada. Logo, á hora do xantar, a casa enchíase de xente, chegaban parentes e amigos e os rapaces recibiamos diñeiro da xente maior.
O diñeiro, naturalmente, incrementaba a felicidade. Podíanse comprar xeados de vainilla, de nata, de fresa e de chocolate. Podíanse dar varias voltas nas barcas e subir nos cabaliños ou achegarse ata unha barraca, pagar unha peseta e disparar catro tiros. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 23, 2012 | Marxe
Onte aproveitei a tardiña para ir dar unha volta cuns amigos pola cidade, curioso por coñecer esta novidade da que xa falan os periódicos suecos e que vai camiño de transformar o centro das vilas, ata hai ben pouco un conxunto de rúas baleiras e mortas pola noite, nuns lugares abarrotados de xente nova bebendo e comendo en bares e terrazas ou formando coros inmensos á porta dos establecementos, cos vasos na man, de pé, metidos de cabeza niso que nós chamamos o mogollón.
Despois de varios intentos fracasados, encontramos sitio nun restaurante moi concorrido, nunha praza que nunca antes me chamara a atención, pero que agora, tan animada de xente, me pareceu que adquiría unha beleza biolóxica e suada, moi humana.
Desde o principio notei unha sensación indefinida, nin agradable nin desagradable, soamente rara. Tratei de averiguar a que se debía aquel pequeno desacougo, que conforme pasaba o tempo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 22, 2012 | Marxe
A última vez que estiven en París busquei a librería de Maspero e xa non dei con ela. Algunhas horas pasei nos seus locais, non obstante, alá polos anos sesenta. Había libros que parecían milagres. Despois, cando chegaba a hora do regreso, era preciso discorrer toda clase de acochos, probablemente ineficaces e inocentes, para evitar que fosen descubertos pola policía española na fronteira. Así pasei eu unha biografía crítica de Franco, a historia da guerra civil de Hugh Thomas e outras clandestinidades entón prohibidas.
Os clientes de Maspero tiñan, en xeral, a pinta inconfundible dos mozos revolucionarios daquel tempo, partidarios de Fidel Castro, entusiastas ardorosos das guerrillas en calquera parte do mundo e opositores activos á intervención americana no Vietnam. O uniforme consistía en barba, casaca militar e botas do mesmo estilo.
Moitas veces, as casacas estaban acondicionadas para decomisar libros, que era a maneira de roubalos sen que fose … Seguir leyendo
