por amarxedotempo | Mar 15, 2017 | Marxe
Onte referinme aquí a un amigo da infancia e ao seu avó, do que dixen que fora o maxistrado que condenou a José Antonio Primo de Rivera por tenencia ilícita de armas. Chamábase Ramón Enríquez Cadórniga. O asunto da condena tróuxolle graves consecuencias, pois foi destituído da carreira xudicial por algún tempo, ademais de que estivo a punto de perder a vida. Salvoulla o avó doutros amigos meus, o capitán Piñel, que o foi buscar a Xinzo de Limia e trasladouno baixo a súa propia protección, armado cunha metralleta, ata Ourense, mentres o coche dos asasinos os seguían, igualmente armados, a moi pouca distancia, esperando unha oportunidade.
Este capitán Piñel morrería algúns anos máis tarde, vítima dos maquis. Eu funo ver de corpo presente. Foi un morto que me impresionou moito: ía vestido de uniforme, tiña un sable colocado entre as mans e levaba a bandeira cubríndolle as pernas. Por … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 14, 2017 | Marxe
No cadro de Las Meninas, a figura do neno que aparece no extremo da dereita do lenzo, cun pé alevolamente apoiado sobre o fermoso can que repousa medio adormecido no primeiro plano, é o coñecido bufón Nicolasito Pertusato. A muller fea e cabezuda que está á beira do rapaciño representa a anana Mari Barbola, un monstro inchado e deforme, de aparencia desagradable, que contrasta coa dozura enfermiza e fráxil da infanta Margarita María, a meniña graciosa e loira que ocupa o centro da famosa pintura de Velázquez.
Cando eu estudaba bacharelato, un profesor de grata memoria, don Ánxel Cocho, escribiu unha obra baseada na animación do célebre cadro. O papel do ananiño Pertusato ofrecéronllo a un compañeiro meu que era o florín inevitable de todas as veladas teatrais, un pillabán inquedo e simpático, auténtico bulebule capaz de encher de graza un escenario coa súa presenza desinhibida e atrastabanada.
A sorpresa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 13, 2017 | Marxe
Cando eu ía pasar os veráns a Beiro de neno, unha pequena aldea próxima a Ourense, á cal había que chegar a pé ou a cabalo, pois non había estrada, mentres o Ramón nos conducía polos carreiros, guiando ao Morito polo ronzal, eu levaba sempre o corazón encollido. Primeiro, non me gustaba durmir nun cuarto que daba ao cemiterio, desde o cal vía as cruces das tumbas, unha das cales ademais se erguía xusto diante da ventá. Despois, por se fose pouco, estaba aquel maldito can chamado Café, un bicho que daba a morte.
Quero dicir que, ás veces, con bastante frecuencia, se puña a ouvear como o lobo, dunha maneira patética, cun son longo e triste que os paisanos aseguraban que era o anuncio dalgunha desgraza. Por riba, había unha veciña que se empeñaba en agoirar grandes traxedias, sempre anticipadas por sinais
no ceo.
Esta señora dicía que pouco … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 13, 2017 | Marxe
Creo que xa o teño contado. Hai uns anos apareceu por Xinzo de Limia un golfo que aseguraba estar en posesión de poderes especiais. Durante algún tempo conseguiu enganar algúns infelices, co cal empezou a medrar a súa fama, tanto que xa había viaxes organizadas para pasar consulta co desaprensivo. Curaba toda clase de enfermidades, mesmo tumores. A mala sorte quixo que se lle atravesase no camiño o meu amigo Camilo Deus, un home que estivo condenado a morte por razóns de tipo político.
Entusiasmado polo negocio, o curandeiro viu entrar a aquel nun bar e sen máis, ignorando a quen tiña enfronte, atreveuse a apuntalo cun dedo e dicirlle: “Vostede ten cancro”. Sen pensalo un segundo, Camilo baixoulle a través dun brazo o centenar longo de quilos que pesa e chimpou con el patas arriba. Alí acabou o invento.
Unha muller búlgara deste estilo, segundo contaba onte este periódico, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 11, 2017 | Marxe
Hai uns meses, un escritor internacional ao que respecto e admiro, durante unha cea cun grupo de amigos fixo unha descualificación —desa clase de xente que utiliza teléfonos móbiles—, pero engadíndolle unha historia cínica moi pouco exemplar. Confesou que un día, mentres viaxaba en tren polo seu país, onde é inmensamente popular, sentiu que necesitaba falar por teléfono, pero que deseguida se lle ocorreu unha solución: saír ao corredor, onde non sería difícil atopar un deses admiradores que o asaltan en calquera sitio para confesarlle a súa devoción, e pedirlle prestado o móbil, que seguro que tería. Tal como prevera, así sucedeu.
O mellor foi que, nada máis contar aquela historia, soou un teléfono, desta vez o dun amigo meu. Como se trata dunha persoa moi intelixente e dotado dunha forte personalidade, en vez de apagar subrepticiamente o aparato dentro do peto da chaqueta ou poñerse colorado pola situación, sacouno … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 10, 2017 | Marxe
… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 9, 2017 | Marxe
Pois resulta que a discusión sobre se os coellos beben ou non beben non eran só un capricho dos rapaces de Carballo dos que me falaron o outro día, senón que a cousa está bastante estendida por todas partes. Digo esto porque onte chamoume un amigo por teléfono para falarme do asunto. Exerce como profesor de instituto, pero procede do campo, e tal como me contou, na súa aldea, cando era neno, xa había esa polémica. En xeral, a maior parte da xente era da opinión de que os coellos beben, aínda que beben moi pouco, especialmente cando comen verde. En cambio, durante o inverno, ó comeren seco, a base de pensos, beben máis, tampouco demasiado.
O meu amigo contoume incluso a historia dunha familia, na parroquia onde el se criou de rapaz, que non lle daba de beber ós coellos, convencidos da teoría de que non necesitaban auga ou … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 8, 2017 | Marxe
Onte falei aquí desas píldoras milagrosas que se venden en América e que a xente toma con fe, o mesmo para durmir que para aguantar unha noite en vela, pois polo visto serven para todo. Cando souben da súa existencia, hai aínda poucos días, preguntei moito sobre as virtudes que lles atribúen, pero tal como contei xa, ninguén me puido aclarar case nada en concreto, a non ser que son unha marabilla. Como coñezo varias persoas que andan agora niso de deixar o tabaco, quería saber se lles podían axudar.
Para deixar de fumar, segundo me contaron, agora hai que ir a Burgos, a unha aldea próxima á capital, que parece moi frecuentada por poetas que teñen ese problema. Díxomo a muller dun deles, categoría empedernido, cos bronquios convertidos nunha orquestra, que está disposta a levar o seu home a probar remedio.
Non é nin caro nin difícil. Tal como … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 7, 2017 | Marxe
Falaba onte aquí dun escritor novel que o outro día, no congreso de Lisboa, dixo todo indignado que tiña unha cuestión de inimizade persoal co mar. En realidade, o problema tíñao cunha moza, da que dixo que se chamaba Carme e que no sitio do cerebro, en vez de materia gris, levaba unha landra, ou sexa, iso que en castelán se chama unha bellota. A rapaza, á cal cualificou de vaquiña lambona, con sensibilidade de cabra, só se sentía contenta diante dun bo prato de comida ou tombada coa barriga ao sol nunha praia.
Cada vez que o escritor lle propuña un día excitante, é dicir, unha xornada de excursión polo monte para ver pedras, visitar vellos mosteiros, entrar en igrexas románicas ou descubrir tumbas curiosas nos cemiterios, a rapaza torcía o bico e protestaba. A pesar de todo, as actividades programadas non se cancelaban.
Un verán, non obstante, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 6, 2017 | Marxe
O xoves estiven en Viveiro para participar nun acto literario xunto co meu colega Xavier Alcalá. Foi todo tan agradable, desde o abarrote de público ata a cea que seguiu, que calquera pesimista tiña dereito a temer, sen que por iso lle chamasen mal agoiro, que algo había que pagar a cambio de pasalo tan ben. O caso foi que, empeñado en volver á casa imprudentemente a pesar da hora, de pronto decateime de que non tiña gasolina e que tampouco había onde botala.
Sucedeu ademais que en cada estación de servizo había un cartel que me remitía á seguinte e que nesta me mandaban de volta á anterior, tamén a través dun fermoso letreiro. De gasolineira en gasolineira, como un borracho que vai de taberna en taberna ou como un sedento que se dedica a refrescar a gorxa de fonte en fonte, acabei no centro de Lugo ás catro … Seguir leyendo
