por amarxedotempo | Ago 16, 2012 | Marxe
Un amigo meu que coñece ben Arabia Saudita estivo contándome cousas daquel país que me resultaron interesantes. Non parece fácil entender unha cultura tan distinta da nosa e imaxinar como pode ser unha sociedade na que non hai cine ou onde as mulleres carecen practicamente de dereitos, entre eles, por exemplo, o de conducir un coche ou entrar nun café ou nun restaurante, ademais de andar permanentemente cun veo que lles cobre a cara. Tampouco se comprende ben o feito de que non se poida beber un licor ou un simple vaso de viño. E o mesmo se pode dicir da prohibición de comer carne de porco, incluído o xamón, e outras prácticas polo estilo.
Un código moral tan ríxido ten que ser violado dunha maneira constante, o cal equivale a instituír a hipocresía como unha forma de liberación necesaria. Iso é tan certo, segundo me contou o meu amigo, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 15, 2012 | Marxe
O peor foi que a historia saíse do ámbito familiar e acabase nos periódicos. Esa circunstancia arruinou a vida de dona Ana, unha aristócrata portuguesa que a estas horas, despois de seis meses, aínda está desaparecida. Hai feitos que a vergonza non resiste. Total, por nada: o amor por un cadro. Non unha obra de arte de gran valor económico, senón un obxecto sentimental querido desde a infancia. Nada máis que unhas perdices ben pintadas, un mantel de hule, dous pratos, unha botella de viño e unhas flores.
Desde nena, dona Ana estivo namorada daquela pintura. Nunca ocultou o sentimento que lle producía. Na familia, todos sabían daquela paixón absurda, incomprensible. Agora, consumada a traxedia, os irmáns aseguran que entenden, pero xa pode ser tarde. Cada vez parece máis claro que a señora se tirou ao Teixo. Unha pena excesiva para un pecado pequeniño, indubidablemente fermoso.
Solteirona, convertida na gobernanta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 14, 2012 | Marxe
Onte pola tarde, por puro azar, coincidiron na casa un grupo de persoas de distintos países: dúas suecas, un norteamericano, un inglés, unha alemá e todos os demais. Neste último capítulo entraban seis rapaces e rapazas, fillos dos anteriores, que falaban de todo menos español. A conversa, polo tanto, desenvolvíase simultaneamente en todas as linguas, con axudas dunhas a outras para os matices ou os termos máis complicados. Un albanel que traballaba no xardín miraba con cara de non entender nada.
Por se fose pouco, o inglés é un profesor interesado pola literatura galega, que está traducindo contos de diversos autores. Polo tanto, a lingua galega estivo tamén moi presente no coloquio, pois o tradutor quería aclarar o significado dalgunhas palabras ou pretendía entender o sentido dalgúns costumes e crenzas.
Houbo un momento en que saíu na conversa o tema do racismo. Díxose o de sempre, contando cada un a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 13, 2012 | Marxe
A poucos santos lle recei eu máis na miña vida que a santa Mariña de Augas Santas. En primeiro lugar porque é a patroa da miña vila; en segundo, porque na biografía dela que nos lían na escola había unha frase que me parecía impoñente: “Pensaba el impío pretor romano que podía burlar la voluntad de Dios”. Por último, porque eu mesmo vin, na aldea que leva o seu nome, o buraquiño minúsculo por onde saíu do forno onde a meteron para queimala e a orella que deixou impresa nunha pedra para refrescarse.
Revolvendo entre os libros antigos da feira que se está celebrando estes días en Vigo, descubrín un tomiño titulado Santos que no fueron, no que se asegura, paréceme ademais que con argumentos ben fundados historicamente, que a santa da miña parrroquia, á cal tantas avemarías lle mandei, non figura no santoral.
Non me preocupa que se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 12, 2012 | Marxe
Teño un amigo que se chama Mathew e que naceu coa síndrome de Down. Ten agora tres anos. O outro día decatouse de que esta fotografía que aparece aquí, ao fronte desta columna do periódico, se corresponde comigo, de maneira que cando me encontrei con el na súa casa, comunicoume con alegría o descubrimento que acababa de facer. Durante uns minutos estivo apuntándonos co dedo alternativamente ao retrato e mais a min. Fixénlle unha pequena trampa, que consistiu en darlle a volta á páxina, pero advertiuno de seguida, colocouna de novo como estaba e continuamos xogando. Se Mathew se puxo contento, eu púxenme tanto ou máis ca el.
Cada día aprende algo novo. Xa sabe facer a galiña, o can, o pato, a vaca, o coche e moitas cousas máis. Supoño que non lle resulta tan fácil como a outros nenos, pero vese ben que o esforzo que os seus … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 11, 2012 | Marxe
O venres pola noite, despois de cear, achegueime ata Panxón para tomar un café. A pesar de que o día non fora demasiado bo, con nubes abundantes, algo de vento e algunhas pingas de chuvia, non se estaba mal a aquelas horas. A proba é que as terrazas se atopaban cheas de xente. Busquei un sitio entre os poucos que quedaban libres e senteime diante do mar, coa vista regalándose na alegría tranquila dos barquiños fondeados no porto e coa alma disposta para cometer un pecado inocente: fumar un puro.
Arredor, a xente falaba en voz alta, como sempre. Esa foi a razón de que, sen querer, fose sabendo bastantes cousas, aínda que ningunha importante nin secreta. Unha señora, por exemplo, dicía que ten un gato ruín na casa, un tipo incivil que fai as necesidades onde lle cadra, só para protestar cando lle cambian o penso.
Noutra mesa falaban … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 10, 2012 | Marxe
A desvantaxe de ter moitos libros é que case nunca se encontran aqueles que un necesita nun momento determinado. Foi o que me sucedeu onte pola tarde, cando estaba escribindo sobre un episodio que vivín no restaurante parisino de La Coupole, hai anos, a primeira vez que estiven en Francia. Trataba de recordar uns fermosos versos de amor que o poeta Louis Aragon lle escribiu a Elsa Triolet, a quen coñecera precisamente naquel mesmo lugar, e que eu antes sabía de memoria, pero que agora descubrín que non lembro con precisión. O tempo, como é sabido, resulta implacable, o cal non ten por que ser motivo de inquietude, pero que amola e fastidia.
Confeso que Louis Aragon e Elsa Triolet nunca foron santos especiais da miña devoción. Non me gustan os escritores rachados que escriben as cousas que escribiu el no libro Traité du style, como aquilo de chamarlle … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 9, 2012 | Marxe
O novelista ruso Alexander Miliukov conta nunha revista francesa que hai anos, durante unha cea con Nikita Kruschev, este, que estaba bastante chispa, lle ofreceu como obsequio unha pluma que fora de Tolstoi. Temeroso de que algúns dos presentes puidesen interpretar o xesto do xerarca como mostra dunha intimidade que non existía, o escritor refugou o regalo dicindo: “Xa teño a miña pluma”. Ao cal, o señor do Kremlin, irritado pola actitude do escritor, lle respondeu: “Si, pero vostede non é Napoleón”.
Para Miliukov, a saída de Kruschev, segundo conta na entrevista, foi unha decepción. Tiña entendido que se trataba dun home intelixente, capaz de mortificar a calquera coa acidez das súas pullas, pero naquela ocasión, aturullado polo viño e sabedor de que a súa escasa cultura o situaba nunha posición de desvantaxe entre os escritores que asistían á cea, non acertou coa resposta adecuada.
Ignoro por que razón o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 8, 2012 | Marxe
Teño un parente en Suecia que levaba tempo buscando a tumba do seu pai, morto en Suíza hai xa bastantes anos. O morto foi un grande aventureiro. Durante a Segunda Guerra Mundial, cando era piloto da RAF, foi abatido polos alemáns, pero conseguiu saltar en paracaídas, con tanta sorte que, ademais de salvar a vida, caeu nun xardín do sur de Suecia, nunha casa onde vivía unha rapaza loira, rica e bonita. Daquela unión, que acabou en divorcio, naceu un rapaz, o mesmo que andaba buscando a tumba daquel home.
Atopouna hai uns meses, por casualidade, nun fermoso cemiterio, á beira do lago Leman, nas aforas de Lausana. Non era máis que un montonciño de terra e unha cruz de madeira caída no chan, sobre a que puña simplemente Quigly. O fillo regresou a Suecia, encargou unha lápida e volveu a Suíza para depositala no seu lugar.
Cumprido o obxectivo, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 7, 2012 | Marxe
Dicía un cura de Ourense, profesor de Relixión alá nos anos cincuenta, que o verán era o inverno das almas. Supoño que se refería a aqueles pecados que había antes, relacionados coa pouca roupa que levaban as mulleres, maiormente nas mangas, porque no resto andaban acoirazadas. Os homes, en cambio, non tiñan ese problema, pois a parte de que os seus brazos nunca foron obxecto de concupiscencia, que se saiba, utilizaban sempre pantalóns. Agora hai tempo que cambiaron as cousas e os pecados cométense durante todo o ano. Nisto ocorreu o mesmo que sucedeu cos xeados, que se comen incluso no mes de xaneiro, cando vai frío.
Onte comentaba eu aquí iso que sucede cos tolos nos días de vento e cos paxaros nos días de calor forte. Penso que había que engadir outro dato máis, ou sexa, que o verán pode ser unha época excelente para vivir, pero non … Seguir leyendo
