por amarxedotempo | Sep 12, 2017 | Marxe
Durante os últimos días comentei aquí un artigo do periodista Jeffrey Bernard, o punto filipino recentemente desaparecido. Hoxe vou falar doutra das súas historias, que lin pouco antes da súa morte e que ten, como todas as que el contaba, doses de humor e de ironía, sen excluír a tenrura daquel gran borracho cínico e melancólico. Desta vez, a protagonista do esperpento foi unha muller inglesa que estaba esquiando en Suíza e que non atendeu a recomendación do monitor para pasar polo lavabo antes de iniciar o descenso.
No momento en que se decatou de que se equivocara, saíu da pista e apartouse detrás dunha árbore. Acomodada para a faena, os esquís empezaron a esvarar e así foi transportada durante un quilómetro en caída libre, cos pantalóns baixados e deixando atrás de si un regueiro amarelo na brancura inmaculada da neve.
Cando subiu ao avión ao día seguinte, á señora … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 11, 2017 | Marxe
Se a un lle preguntasen que é o que máis lle impresiona de Berlín, a resposta sería tan difícil como longa e variada. Sen saír do ámbito da cultura, a lista de marabillas que a un lle gustaría ter no seu país sería practicamente interminable, empezando pola Filarmónica, seguindo pola Biblioteca Nacional e continuando pola famosa figura de Nefertiti no Museo Exipcio. Digo continuando e non rematando, porque non parece fácil poñerlle fin a calquera lista das moitas posibles, todas desexables.
Con todo, se a un lle gustase levar consigo algo de aquí, sería quizais o transporte público, ese prodixio de comodidade, rapidez e eficiencia. Son este tipo de cousas as que contan a verdade sobre a boa organización dun país. O resto, incluídos os museos, os teatros e as bibliotecas, non é máis que unha consecuencia.
Unha sociedade que resolve ben, con antelación e para moitos anos, estas cuestións … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 10, 2017 | Marxe
Un amigo meu que ten viaxado bastante polo mundo, un día atopouse de forma inesperada co rostro feroz do racismo. Pasaba unha tempada feliz nunha pequena vila do norte da península de Xutlandia, a onde o conducira o amor exaltado por unha danesa loira e divina. Unha tarde, mentres a moza facía compras, el paseaba contento e sen rumbo pola praza maior do lugar. De súpeto achegóuselle un señor pequeniño, ameazando co puño pechado e berrándolle en inglés: “Negro noxento, marcha deste país”.
O meu amigo non é negro, senón moreno, e ao principio, pasada a sorpresa, pensou que o que lle acababa de suceder era máis divertido que dramático. Nin sequera llo contou á súa rapaza. Pero o asunto repetiuse varias veces máis, a última coa novidade de que o racista pequeno viña acompañado por un gordo colorado e que os insultos viñan acompañados de empuxóns.
A historia rematou … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 9, 2017 | Marxe
Un dos regalos que máis agradecín na miña vida fíxomo un parente con quen, alá nos anos da adolescencia, mantiña eu unhas discusións feroces e frecuentes, absolutamente irreconciliables. El era un home dun conservadurismo acorazado, algo carcuncia e pouco flexible; eu era un rapaz que quería entender máis do que entendía e que aspiraba a cambiar o mundo. As disputas acabaron algunhas veces a berros, en parte porque el tiña moitos anos e un temperamento forte, e eu debía ser bastante impertinente.
Nunha ocasión, este familiar, nunha viaxe a Madrid, comproume na Estación do Norte o Diario de Ernesto Che Guevara, que acababa de publicarse. Entregoumo cunha dedicatoria fermosa, ditada por un gran corazón. Escuso dicir a sorpresa que levei e a alegría que sentín, aínda que aquilo non impediu que seguísemos discutindo.
O mesmo día que recibín aquel libro, púxenme a lelo con ilusión. Recordo unha frase que me … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 8, 2017 | Marxe
Con frecuencia, paso pola rúa 47, no centro mesmo de Manhattan. Nela está unha das miñas librerías predilectas, Gotham, da que xa teño falado aquí. Nesa rúa, nos metros que se estenden entre a Quinta e a Sexta avenidas, está un dos centros do poder mundial. Dar unha volta por alí é como asisitir a un espectáculo. Os xudeus, moitos deles vestidos con abrigo, camisa branca sen gravata e sombreiro negro, barbudos e con tiburazóns no pelo, parecen caricaturas de si mesmos: narices de gancho, ollos escuros, pel cetrina. Vense de pé diante das xoierías, facendo negocios cos diamantes ao aire libre.
As transaccións económicas desta rúa soben a unha cifra fabulosa: arredor de cincocentos millóns de dólares diarios, que traducidos a pesetas deben ser algo así como setenta e cinco mil millóns. Iso, cada día, durante todo o ano, descontando sábados e domingos. Fixen a proba para coñecer o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 7, 2017 | Marxe
Cando Luis Buñuel estreou en París a película L’Âge d’or, alá polo ano 1930, armouse un escándalo inmenso, tal como el pretendía. Na sala onde se proxectaba o filme houbo de todo: berros, insultos, labazadas, ameazas e mareos. Os máis agresivos foron os membros da Liga dos Patriotas, entre os que figuraba un individuo de case douscentos quilos de peso que se dedicaba exclusivamente a facer unha cochinada ruidosa como desprezo absoluto contra unha película que el consideraba un atentado contra a estética.
Esa debeu ser tamén a razón de que as pinturas que se exhibían no vestíbulo do cine, obra dalgúns amigos de Buñuel, como Picasso ou Miró, fosen pasadas a coitelo. No labor de destrución dos cadros parece que o gordo fisiolóxico desempeñou outra vez un papel principal. Naturalmente, por motivos estéticos.
Entre as numerosas bombas fétidas e obxectos aínda peores que se lanzaron contra a pantalla, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 6, 2017 | Marxe
Teño un amigo desde os anos do instituto, a quen vexo case a diario e co que boto longas parrafadas, ás veces rindo ata sentir dor na barriga. É un home profundamente intelixente e algo nervioso. A intelixencia permítelle rir de si mesmo; o nerviosismo colócao con frecuencia en situacións que o levan a practicar aquela virtude. Foi o que nos sucedeu antes de onte, cando acordamos saír a cear os dous, máis a súa muller, coa idea de pasar os tres xuntos unhas horas agradables en compaña, como temos feito en tantas ocasións.
Desde o principio, o meu amigo empezou a dicir que a súa muller quizais pisara algunha porcaría de can porque cheiraba. A pobre, por máis que miraba os zapatos, non se sentía culpable. O cheiro, sen embargo, seguía. Igual que as acusacións e as protestas de inocencia durante toda a cena e aínda logo, cando continuamos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 5, 2017 | Marxe
De todos cantos borrachos coñecín, o máis tráxico foi o Enrique Canella, alá en Lamas, preto de Xinzo de Limia. Estouno vendo sentado na taberna da aldea, cun pito caéndolle dos sabios, os ollos vidrosos perdidos no aire, profundamente calado. De cando en vez interrompía o silencio cun salaio sobrecolledor, como se a alma se lle revolvese de dolor e resignación no fondo do peito. Despois empezaba unha longa cantilena que consistía en repetir sen parar a mesma frase: “Que no mi llivanto, que no”. Aínda novo, acabouse tirando ao río.
No lado oposto deste borracho triste estaba don Andrés Peláez, avogado serio e traballador, elegante e digno, pouco dado a falar coa xente, que cando bebía, acababa converténdose nunha especie de bobo ridículo. Un dos números que lle gustaba facer nesas ocasións consistía en sacar a lingua da boca e facerlle burla aos nenos.
Son dúas maneiras clásicas de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 4, 2017 | Marxe
Dun tempo a esta parte, polas mañás, cando vou aparcar o coche para ir ao traballo, unha nube de rapaces con aspecto de enfermos achéganse aos condutores que buscamos sitio, co propósito de axudarnos a atopalo. A cambio, reciben unhas moedas. No lugar que eu utilizo con máis frecuencia, está sempre alí, desempeñando ese oficio, un mozote duns vinte anos, delgado e desdentado, con pinta de desastre. Cada día, ao atoparme con el, dáme a sensación de que se produciu un milagre, tan deteriorado o vexo.
Antes do verán, este rapaz pasou unha tempada sen aparecer e eu supuxen que se acabara. Un día, non obstante, atopeino noutra parte da cidade, non lonxe do aparcadoiro, sentado nun banco, con mala cara. En canto me viu, ergueuse e pediume vinte pesos. Estaba branco, en estado de apremio, a punto de estralar.
Agora, despois das vacacións, apareceu de novo, cun aspecto moito … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 3, 2017 | Marxe
Estamos invadidos polas xentes do cine. Onte apareceu a casa chea de actores, cámaras, decoradores e un exército incontable de persoas que van e veñen polos salóns da parte de abaixo levando mobles, colgando cadros nas paredes, disimulando lámpadas ou estendendo cables polo piso e as escaleiras. Unha catástrofe. Van facer unha película de época e alugaron un ala do pazo onde vivimos para rodar a parte central da historia, que polo visto ten como protagonista a un marchante de pintura.
Aínda que de momento parecen discretos e nos cuartos non se percibe ruído, o xardín está convertido nun zafarrancho de camións e de guindastres e pola herba pasean tres cans grandes como becerros, conducidos e vixiados por unha señora que ten unha cara de aburrida que conmove. Parece que o follón vai durar aínda unha semana.
O peor é que nos obrigan a almorzar unha hora antes, é dicir, … Seguir leyendo
