por amarxedotempo | Nov 1, 2014 | Marxe
O outro día vin na televisión un antigo militar que falaba, a verdade é que con moita serenidade, dos cambios que se están producindo na sociedade moderna, non só en España, respecto do sentido da autoridade. Non se queixaba, senón que describía a situación. Pareceume un home intelixente e tranquilo, relaxado e con humor. Como proba, contou algunhas historias da súa vida profesional, como a dun soldado que o parou facendo auto-stop e cando o recoñeceu, botouse a correr coma un tolo, campo a través.
Respecto disto da autoridade, á xente cústalle ter sentido da medida. En xeral, case todo o mundo é moi radical cando se trata de aplicárllela aos demais e moi comprensivo á hora de aplicala a un mesmo. Xa teño contado a peripecia daquel fiscal de Xinzo que quería pedir a pena de morte para un rapaz que lle pegara á nai.
Con todo, o exercicio … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 31, 2014 | Marxe
O sábado, durante unha cea de amigos, o anfitrión, despois do primeiro café e co fume dos puros impregnando de aroma cubano o ambiente do salón, sacou un libro dun estante e leunos en voz alta unha historia que lle parecía divertida. Trataba dun frade español do século XV, non recordo agora o seu nome, que era tan estimado polos Reis Católicos que estes o recibían a calquera hora na intimidade do seu palacio, aínda que os reis se atopasen no retrete, pois mesmo entón o invitaban a sentarse ao seu lado.
Despois da lectura, falouse tamén de Luís XIV, de quen algún dos asistentes recordou que recibía no mesmo lugar, en plena función, mentres que os invitados facían exclamacións admirativas polo perfume que lles chegaba, dándolle deste xeito a un acto humano e vulgar unha dignidade real da que carecía.
Non sei o fundamento que ten a historia de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 30, 2014 | Marxe
O outro día escoitei na radio un médico de Bilbao que contou a historia dunha paciente que se lle presentou na consulta cun problema inesperado: dixo que tiña vento na cabeza. Pola explicación, non se trataba dunha metáfora destinada a describir unha sensación psicolóxica de baleiro, senón da constatación dun feito físico e real. Polo visto, a señora empezaba escoitando un asubío na orella dereita e despois, como atravesándolle o oco do cráneo de parte a parte, un vendaval desatado que saía pola outra orella.
Houbo un momento en que o médico se puxo na actitude de esperar que a paciente, lanzada polo camiño que acababa de emprender, fose engadindo detalles ao seu relato, algo así como dicir que aquel vento furioso lle derrubaba árbores dentro da cabeza ou que tiraba cos postes da luz ou que levantaba os tellados das casas.
Finalmente, todo quedou na afirmación inicial. Despois dunha … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 29, 2014 | Marxe
O sábado, a iso das doce, aproveitando que o tempo non era malo, subín ata o Alto da Groba para dar un paseo e facer unhas fotos. Desde o cumio do monte, as vistas son espléndidas, coa Ramallosa ao pé, Praia América un pouco máis lonxe, logo as illas Cíes á esquerda, e do outro lado os montes de Portugal. Cando vivía o meu pai, con frecuencia subiamos ata alí, e ao chegar á fonte que hai no curuto, sempre dicía o mesmo: primeiro preguntábase en voz alta como podía saír auga a aquela altitude e despois, contemplando a paisaxe, remataba por facer unha reflexión sobre o pouco que somos as persoas. Tan pouco, que el xa desapareceu e os montes, que nin senten nin pensan, aínda han durar milenios.
Onte, ademais da cámara, levei comigo uns prismáticos: sentía curiosidade por ver a miña casa desde alá. Tardei en localizala, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 28, 2014 | Marxe
A primeira vez que coincidín con el nunha reunión, ía vestido cun xerxei de la de angora dunha cor amarela intensa, o cal lle daba unha aparencia de polo acabado de nacer ou quizais de ovo frito a punto de rachar. Adornaba o pescozo coidadosamente cun elegante pano de seda no que aparecían debuxadas en ocre unhas pequenas ferraduras de cabalo e lucía na man esquerda varios aneis de ouro, un deles cunha pedra verde bastante espectacular. Se non fose porque eu sabía que era escritor, podía tomalo por outra cousa calquera.
Pasou a velada facendo comentarios divertidos sobre os colegas que interviñan nos debates. A verdade é que, deixando a unha parte consideracións doutro tipo, poucas veces asistín a un dispendio tan alto de enxeño e nunca, absolutamente nunca, escoitei unha lingua tan malvada, tan perversa e tan diabólica.
O curioso do personaxe é que ten púlpito montado na … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 27, 2014 | Marxe
¿Quen non se acorda dos “pelotas”, aqueles pobres homes que aparecían todas as semanas arrastrándose polo chan nas divertidas viñetas da revista La Cordorniz? Alguén me asegurou nunha ocasión que se trataba de tipos reais, escollidos polo debuxante entre a rica fauna que habitaba entón en numerosas dependencias do Estado. Mesmo chegaron a darme o nome dun deles, natural de Ourense, que polas noites acudía a unha residencia oficial a facer de burro na alfombra para os nenos dun mando.
O pelota dáse adoito en terras nas que non medra a liberdade. O poeta e académico José Antonio Bilbao contoume que no seu país, Stroessner chegou a ter a un funcionario ao seu servizo para que lle espantase as moscas da cabeza. Dise que Luís XIV realizaba as súas necesidades maiores nunha especie de púlpito, rodeado de cortesáns que se desfacían en eloxios sobre a delicadeza do perfume.
En … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 26, 2014 | Marxe
Onte, cando falei aquí dun cura goliardo ao que coñecín e tratei hai anos, aludín tamén a un amigo seu contrabandista, a quen el axudou a fuxir do cárcere de Chaves a tiro limpo. Era, como dixen, traficante de mercancía pequena, unha especie que abundaba naquel tempo, alá polos anos cincuenta. Eu coñecín varios, entre eles un señor abade con parroquia na raia seca, home de puro na boca e revólver no peto da sotana, que se impuña por presenza: un oitenta largos de estatura, barriga tipo cadeira e pescozo de boi bravo.
Estes contrabandistas caían ás veces nas mans de don Florentino Cuevillas, que era xuíz do ramo na Delegación da Facenda en Ourense. Entre a piedade e a xustiza, don Floro tiña elixido a primeira, coa bondade a caño libre. De Madrid mandaron un inspector para sancionalo e volveu morto de risa.
Dicía don Ramón Otero Pedrayo que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 25, 2014 | Marxe
O domingo pola mañá, mentres durmía, a iso das oito, espertoume un resplandor intenso que converteu o dormitorio nunha especie de incendio, coma se un monstro xigantesco chiscase un ollo espantoso e deixase saír un facho repentino de lume. A continuación o ceo enteiro caeu en picado sobre o val, igualiño que se a Deus se lle derrubase o mundo: foi o trono máis grande que escoitei na miña vida. Logo empezou a chover como debía chover cando aínda non había xente nin animaliños na terra, non a pingas, senón a ríos e a mares, todo xunto. Así empezou para min o día. Unha sorte, porque me evitou que os primeiros pensamentos do domingo fosen melancólicos. Penseino. Despois de todo, aínda me quedaban moitas horas por diante.
Entón baixei ao comedor, preparei un almorzo, máis por costume que por saciar un apetito que non tiña, e púxenme a ler os … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 24, 2014 | Marxe
A primeira vez que montei nun burro, alá cando tiña sete ou oito anos, o animal fixo un xesto inesperado, baixou a cabeza bruscamente e eu marchei polo pescozo abaixo, igual que se caese por un tobogán. Por aquela época, quizais no mesmo verán, un día que estaba xogando coa miña irmá no camiño que pasaba por diante da finca dun tío noso, na aldea de Sabucedo, outro burro que camiñaba por alí enganchouna a ela coa ferradura por un dedo e levouna a rastras durante varios metros. Aínda podo escoitar os berros.
A pesar dos auxilios do meu tío, que lle fixo as curas oportunas, incluídos catro ou cinco puntos, aquela man, convertida nunha verdadeira empanada, foi o acontecemento daquelas vacacións. Iso quere dicir, entre outras cousas, que os mimos se reservaron para a vítima do estropicio e que aos demais nos fixeron pouco caso.
Aínda así, nunca lle … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 23, 2014 | Marxe
Querría saber que foi de Coco, un neno que coñecín en Suecia hai máis de vinte anos. Estouno vendo na súa casa, sentado nunha butaca, chupando o dedo gordo dunha man, como ausente. Ou apartado no xardín, medio escondido, cos ollos mirando igual que miran os animais asustados. Creo que nunca me atopei na miña vida cun neno tan triste. A pesar de que pasei moitas horas cos seus pais, custaríame dicir agora se o escoitei falar algunha vez, aínda que estou seguro de que non o escoitei falar case nunca. O que máis lle gustaba era acocharse no colo da nai, envolverse sobre si mesmo, meter o dedo na boca e permanecer así durante horas.
O Coco era o máis pequeno dunha familia formada polos pais e tres rapaces, os tres de pouca idade. Vivían nunha casa grande e fermosa, cun xardín amplo e ben coidado, sen privacións de … Seguir leyendo
