por amarxedotempo | Ene 26, 2015 | Marxe
Esta señora Helena da que falei onte aquí, xa dixen que era moi xorda. En realidade non oía nada, guiábase máis ben polos labios da xente que se dirixía a ela. Aínda que entendía case todo, ás veces comprendía as cousas do revés, polo que non resultaban raras as situacións cómicas, sobre todo para os rapaces da casa. Un día, un primo meu pediulle que lle preparase a merenda e respondeulle que non había nada que ir comprar á tenda. Inocencias como esta a nós parecíannos divertidísimas e facíannos rir.
Como ocorre con frecuencia cos nenos, a risa viña nos momentos menos apropiados, de maneira especial á hora do rosario, que rezabamos na cociña da lareira polas noites, antes de cear. Ese primo meu da merenda era especialista en provocar o escándalo con xestos, mentres el se mantiña serio, coas mans dereitas.
Unha noite, como consecuencia da xordeira, ao chegar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 25, 2015 | Marxe
Hai uns días, nun programa de televisión que trataba sobre a violencia no fútbol, saíu un rapaz novo que se declarou abertamente racista. Foi unha declaración de natureza física, sen arroupamento ideolóxico de ningún tipo, como quen di que lle doe unha moa ou avisa de que vai comer porque ten fame. Nalgún momento, quizais como unha excrecencia cultural que llesaíu dos escasos anos de escola, este personaxe pronunciou sen demasiados problemas a palabra Europa e pediu que esta fosesó para xentes brancas coma el.
Branco, o que se di branco europeo, é dicir, un individuo alto e xuncal, de ollos azuis, pelo loiro e cranio dolicocéfalo, el non era exactamente. Polo menos, tiña o pelo escuro, un nariz sospeitoso, talvez reminiscencia lonxana dalgún xene africano, e un corpo sólido, pequenote e chaparrete. Con esa anatomía de tenda de ultramarinos non é como para andar presumindo de pureza racial.
Desde … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 24, 2015 | Marxe
Había en Ourense un señor, alá polos anos setenta, boa persoa e moi ben educado, que tiña a mala sorte de caerlle mal a Pepe Suárez, o famoso fotógrafo nacido en Allariz. Para min, aquela mala relación persoal, que nunca traspasaba os límites da cortesía por ambos os lados e que se reducía a pequenas chinchorradas de tipo verbal que Suárez lle deixaba caer ao outro de vez en cando, resultaba incómoda porque lles quería ben aos dous. Unha noite, estando sós Pepe e mais eu no desaparecido Café Miño, pregunteille con toda a cautela do mundo, para non provocar nel unha explosión de furia, pola razón daquela antipatía.
A miña sorpresa foi grande porque tiña sospeitas de que a cousa viña da política, pois para Pepe ese era un motivo frecuente de animadversión contra todo aquel que non fose republicano, que non admitise a supremacía intelectual de Unamuno, amigo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 23, 2015 | Marxe
Segundo me contan, empeza a haber xente que se dedica a insultar as señoras que levan abrigos de peles. Xa coñezo a varias mulleres que foron interpeladas na rúa, parece que dun xeito insolente nalgún caso e simplemente irónico noutro. A unha delas, unha rapaza preguntoulle se non tiña calor con tanta pouca roupa como levaba. A outra chamáronlle guarra. Supoño que debe haber tamén maneiras máis amables, incluso pintorescas, como esa parella que o outro día paseou por Madrid en pelota como forma de protesta.
A min, este amor desaforado polos animais faime desconfiar, como todas as manifestacións radicais de calquera cousa. En xeral, custa crer que haxa persoas tan sensibles, ás que se lle rompe tanto o corazón pola sorte dos bichiños, aínda que non de todos, pois non protestan así pola mortandade en que se basea a industria do calzado.
Tampouco coñezo a ninguén que se indigne … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 22, 2015 | Marxe
Non sei por que razón, eu tiña na cabeza a idea de que Judith Campbell, aquela preciosa muller que foi amante de John F. Kennedy, estaba morta. A confusión debeu nacer dunha noticia que lin hai anos, na que se dicía que tiña un tumor e que a súa vida entrara nunha fase terminal. Agora vexo nunha revista americana que esta señora vive e que, polo que se desprende das fotos, segue sendo moi fermosa. A pobre leva anos tratando de lavar o seu nome, desde que tivo a infeliz ocorrencia de escribir as súas memorias.
En xeral, os americanos teñen moi mala opinión dela, quizais porque as revelacións que fixo sobre Kennedy contribuíron a liquidar o mito de que unhas das presidencias máis idílicas daquel país foi en realidade todo o contrario do que parecía. Desde entón, Judith Campbell é como unha pendanga e unha mentireira.
É certo que … Seguir leyendo
