por amarxedotempo | Nov 25, 2014 | Marxe
Calquera de nós, abandonados no medio da natureza, seguro que acabariamos como aquel neno de Ourense que un día apareceu no monte, coa melena pola cintura, as uñas longas e duras, igual que se fosen dunha aguia, e a mirada perdida. Na prensa deseguida o bautizaron co nome de O Neno Lobo porque en vez de falar, o pobre emitía uns sons parecidos a un ouveo. Eu vino un día debaixo dos soportais da praza maior, medio escondido detrás dun pilar, crucei os meus ollos cos del e fuxín correndo, tanto medo me deu.
Non sei que sería daquel infeliz. Alguén que o tratou bastantes anos despois díxome que tardou moito tempo en aprender a comer, a vestirse e a falar, pero que nunca chegou a perder aquela desconfianza esquiva que lle daba un aire permanente de animal en garda, como se aínda temese que lle fosen arrebatar a comida … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 24, 2014 | Marxe
Hai anos pasei uns días en Berlín, vivindo nunha casa ao pé do muro. Desde a fiestra do meu cuarto, onde se vían as marcas de varios impactos de bala, podía observar con toda comodidade o lado de alá. Nada que chamase a atención: un campo agradado, varias barreiras de aramio e un pobre can que ía e viña atado a unha cadea e que pasaba o día ventando non sei que. De cando en vez a severidade uniformada duns poucos policías recorría un pequeno camiño que se perdía na masa espesa e verde dun bosque próximo.
O resto estaba dentro da casa: unha rapaza que tiña a mitade da familia do outro lado e que non se resignaba a perder en vida o que máis amaba deste mundo. A aboa quedara de parte de alá e contaba os días, as semanas, os meses e os anos que lle quedaban … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 23, 2014 | Marxe
Conta Chesterton que había en Inglaterra un xuíz chamado Basil Grant, que un día perdeu a razón en plena vista, no momento de ditar sentenza. A cousa non ocorreu de repente, senón pouco a pouco, de maneira graduada e sucesiva. A primeira mostra de que o maxistrado non andaba ben da cabeza deuna cando empezou a rifarlles aos delicuentes, aos que acusaba de egoísmo, de debilidade de carácter e doutros defectos que nada tiñan que ver coas infraccións da lei que os conduciran diante do tribunal.
Máis adiante, das rifas pasou a facer consideracións sobre os acusados que se podían interpretar se non como insultos, polo menos como reconversións dunha gran dureza, incluso como faltas de caridade. A un primeiro ministro chegou a dicirlle: “Búsquese outra alma. Iso que vostede ten non serve nin para un can”.
A explosión chegou no xuízo que presidiu contra dous financeiros, acusados ambos de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 22, 2014 | Marxe
O outro día, un señor paroume na rúa en Madrid e preguntoume se falaba español. Non sei en que tribo me puido catalogar. Hai anos, en Armenia tiven a experiencia de que algunha xente se dirixía a min, na cidade de Ereván, falándome en armenio, dando por feito que era do país. Pola indumentaria que portaban supuxen que se trataba de campesiños desorientados no medio daquela grande urbe de cor rosa que indagaban unha dirección. De maneira que tirei a conclusión de que eu podería pasar facilmente por armenio.
Hai xente que non parece difícil identificar. Por exemplo, os nórdicos. Tamén se coñecen bastante ben os americanos, sobre todo os gordos. Polo que respecta aos irlandeses, hai un tipo grande, loiro e colorado, que resulta inconfundible. En España, en cambio, non existe un prototipo que represente de maneira clara ao español.
Se excluímos a iso que eu chamo o delgado … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 21, 2014 | Marxe
Hai unha frase que todo afeccionado ao jazz coñece ben: “Sexa xeneroso ou será un cadáver”. A lenda asegura que foi dirixida por un dos donos do famoso Cotton Club de Nova York ao xerente dun negocio rival que tiña atado por un contrato a Duke Ellington, a quen impedía que puidese actuar naquel mítico local de Harlem. Fosen pronunciadas ou non esas palabras, tanto ten, o caso é que xa forman parte da historia musical do século e que traducen bastante ben o ambiante en que naceu e se desenvolveu a música de jazz.
O Cotton Club, no que tocaron algúns dos mellores intérpretes antes da Segunda Guerra Mundial, pertencía entón a Owney Madden, un gánster de ollos azuis e bos modais, suave no trato e con voz de nena, pero capaz de meterlle un tiro entre os ollos sen piedade a quen se atrevese a cruzarse imprudentemente no … Seguir leyendo
