por amarxedotempo | Dic 25, 2013 | Marxe
Cando vin a manobra imprudente que facía un dos automóbiles, xa me decatei de que o accidente era inevitable. O que baixaba en sentido contrario, perfectamente cinguido á súa man, non podía prever que por un dos costados lle saíra aquela furia desbordada. Recibiu o golpe de súpeto e con sorpresa, como se lle caese un raio. O estrondo resoou en toda a rúa igual que un trono e fixo que durante uns segundos a xente quedase paralizada. O tempo xusto para comprender o que pasaba e botarse a correr cara ao lugar do suceso.
Todo o mundo pensou que daquel tremendo topenazo se tiñan que derivar por forza consecuencias tráxicas. Ver como o coche embatido era desprazado sen control ao longo de varios metros e que por último, despois de dar dúas ou tres voltas, acababa desfacéndose contra unha farola, produciunos a todos a sensación de que do seu … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 24, 2013 | Marxe
Con frecuencia, nun dos cafés aos que vou, atópome cunha señora gorda e mal vestida que se dedica a xogar nunha desas máquinas que tanto atractivo teñen para moita xente. Eu confeso que só caín nesa tentación unha vez na miña vida. Ocorreume nun barco inglés, nunha travesía entre Inglaterra e Dinamarca, e non recordo que fose demasiado divertido, a pesar de que gañei unha cantidade que non debía de ser pequena, polo menos se un xulga polo estrondo escandaloso que fixeron as moedas ao caer.
Nese preciso instante, cando eu sentía unha vergonza infinita, pois todo o mundo se puxo a mirar para min, apareceron montóns de nenos de cada recuncho do barco e, ri que te ri, botáronse á caixa da máquina disputando uns cos outros ata que non me deixaron o valor triste dun céntimo. Despois, eles fartáronse de comer xeados.
Agora ben, o feito de que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 23, 2013 | Marxe
O amigo Paco Carro, que ás veces escribe neste mesmo periódico, acordarase dun empregado de comercio que había na Compostela dos anos sesenta, ao cal lle gustaba moito que lle contasen historias verdes, e daquel señorito compostelano, ocioso e simpático, morto despois nun accidente de automóbil, a quen lle encantaba contalas. Varias veces asistimos asombrados a aquel encaixe perfecto de conveniencias, no que un dos contertulios era feliz escoitando e o outro divertíase contando contos.
O xogo consistía en que os relatos pasaban por seren reais, baseados na experiencia fabulosa daquel señorito luxurioso. Resultaba fantástica a historia, que lle oímos contar en varias ocasións, dunha festa na que fora servida, depositada nunha bandexa de prata xigante, unha señorita espida cuberta de chocolate.
Acordeime deste postre cando lin onte nos periódicos a noticia de que un grupo de pilotos militares alemáns organizaron unha festa no cuartel, tamén con señoritas espidas, que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 22, 2013 | Marxe
O mércores pola noite tiña que dar unha conferencia en Xinzo de Limia, a vila onde me criei. Saín de Ourense co tempo algo apretado, pero suficiente, sen prever que podía producirse algún percance, como así sucedeu: paroume a Garda Civil de tráfico con toda razón e alá se foron vinte minutos, co cal cheguei á cita con bastante retraso. A miña sorpresa foi atoparme cunha sala abarrotada de amigos, agardando pacientemente, sen saber a que cousa se debía aquela situación tan rara. Un detalle máis que hai que agradecer.
Desde a mesa, mentres me dirixía ao público asistente, ía descubrindo pouco a pouco rostros coñecidos: antigos profesores, compañeiros de escola, amigos dos meus pais, parentes,un par de curas… máis que unha conferencia, aquilo parecía unha charla intranscendente e distendida. A verdade é que o pasei moi ben.
Moitas veces teño falado aquí de xentes curiosas da miña vila. A … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 21, 2013 | Marxe
Cando eu era neno, na miña vila había cárcere. Estaba situada na Rúa de Atrás, entre a Praza Maior e a Praza dos Ovos. Era un edificio nobre, construído no século XIX, cunha porta de ferro impoñente e ventás protexidas por barrotes dobres, dos cales, o que daba ao exterior tiña a forma dunha panza enorme que invadía parte da rúa. O cárcere dispuña de dúas dependencias, unha para homes e outra para mulleres. En xeral, os presos estaban na ventá, ás veces falando cos familiares ou contándolles as penas ás persoas que se interesaban pola súa vida. A algúns, especialmente ás señoras, aínda lles podo ver a cara. Pasaba por alí con frecuencia.
Cando os presos berraban, cousa nada sorprendente, entre outras razóns porque moitos deles non eran delincuentes, senón tolos, entraba un individuo con aspecto de boxeador, pelo rapado e voz cavernosa, collía un látego e puña orde … Seguir leyendo
