por amarxedotempo | May 26, 2012 | Marxe
Estiven lendo un artigo do director de cine Edgar Reitz, no que conta as súas experiencias relacionadas co Maio do 68, queel pasou en Berlín. De todo canto recorda, hai algunhas historias que me parecen moi interesantes. Por exemplo, unha que ten como protagonista a Ulrike Meinhof, a muller que acabou dando o seu nome a unha coñecida banda terrorista alemá. Mentres Reitz rodaba unha película, a célebre revolucionaria conseguiu convencer a todo o equipo, incluído o director, de que debían interromper a filmación. Despois de varios días de longas discusións parece que lles quedou claro a todos que naquelas circunstancias non se debía seguir.
Por suposto que se trataba dunha decisión política, enmarcada nun debate máis amplo sobre o sentido da arte en xeral e do cine en particular. A pesar dos prexuízos que supoñía para actores, técnicos e director, todos asumiron o feito con alegría. No medio da … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 25, 2012 | Marxe
Se o rei Víctor Manuel de Italia, que medía pouco máis de metro e medio, lles chegou a parecer un personaxe ridículo aos italianos, non se debeu tanto á súa curtísima estatura como á teima que tiña de vestir de militar. O contraste entre o uniforme castrense, normalmente asociado coas ideas de poderío e marcialidade, e a talla minguada do monarca, acentuaba ata extremos absolutamente cómicos a súa figura infantil. Por se fose pouco, para incrementar aínda máis a catástrofe, o rei empeñábase en andar empinado na punta dos pés.
A xente está disposta a aceptar que os personaxes públicos sexan pequenos, mesmo ananos, ou barrigudos; o que non aturan facilmente é que sexan tramposos ou hipócritas. As desventuras do príncipe Carlos de Inglaterra non lle veñen das orellas, dúas desgrazas considerables situadas a ambos lados da cabeza, senón da incoherencia entre os valores que parece encarnar e a realidade … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 24, 2012 | Marxe
Hai anos, unha amiga miña regaloume un libro que aínda gardo: Vino e pane, do novelista italiano Ignazio Silone. Despois de lelo, recomendeillo a moita xente e desde entón lin todos os libros deste grande escritor. Paralelamente, fun interesándome por el como persoa e acabei por erguerlle un pequeno altar, como a outras das miñas devocións literarias máis queridas, non lonxe do admirado Albert Camus. Aprendín que Silone, que en realidade se chamaba Secondo Tranquilli, pertencía á clase dos santos laicos, respectado por todo o mundo, considerado un home honesto e unha referencia moral para os artistas italianos.
Un día, cando Silone era neno, viu como un home poderoso da súa vila lle botaba o can a unha mulleriña e como despois, con ela tirada no chan, lle batía con saña. A señora levou o malvado a xuízo e a pesar das evidencias, grazas a testigos falsos, foi ela … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 23, 2012 | Marxe
Hai catro ou cinco anos, asistín na cidade canadense de Toronto a unha conferencia de Arthur Miller, na que tratou sobre problemas relacionados coa literatura e o papel dos escritores no mundo de hoxe. Na hora longa que durou a intervención do célebre dramatrugo non puiden apartar da cabeza a idea de que aquel home estivese casado durante algúns anos con Marilyn Monroe, de maneira que, quitando unha fermosa frase que pronunciou ao final, non recordo practicamente nada do que dixo naquela ocasión.
Teño agora diante de min as famosas fotografías de Marilyn que acaba de publicar o New Yorker e que tantos comentarios provocaron ultimamente na prensa de medio mundo. Un entende que en presenza dela, como dixo Miller, os homes abrisen a boca, risen sen motivo ou estivesen dispostos a calquera loucura a cambio dun sorriso. Custa máis entender que ás veces lle enviasen por correo caixas cheas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 22, 2012 | Marxe
O sábado pola noite saín cuns amigos para pasar unhas horas xuntos, é dicir, comer algo, beber un pouco e falar moito. Do primeiro, foron pequenas lambetadas inocentes e uns peixes variados á prancha; de viño, uns brancos do país que estaban soberbios; da conversa, xa se sabe: historias. Alguén falou dun alcalde daqueles de antes que chegou a ter seis parentes de concelleiros: un irmán, dous cuñados e tres sobriños.
Para xustificarse, dicía que el non tiña culpa de que na súa familia houbese sempre xente moi lista. Aglomerados destes, eu coñecín tamén un caso: alcalde, cuñado e tío político. Teño entendido que o primeiro aínda segue ocupando o mesmo sillón, e alá van preto de trinta anos. Daquela, contaba chistes nos bares, tiña o mapa do Ribeiro pintado na cara e lía o periódico os domingos. Ignoro cales serán as súas grazas agora.
Despois de falarmos destas cousas, … Seguir leyendo
