Nicholas Kristof, columnista del New York Times, publicó anteayer esta historia en primera persona: un matrimonio le cuenta que su hija de 15 años desapareció en noviembre y temen que esté en manos de traficantes sexuales. Kristof les pregunta si han mirado en una conocida página de contactos, pero no tenían noticia. Kristoff abre su portátil y encuentra a la niña en dos minutos. Lo ocurrido deja en mal lugar a mucha gente, empezando por la policía. Según el columnista, un millón y medio de jóvenes al año desaparecen de sus casas en Estados Unidos, y se estima que como mínimo cien mil caen atrapados en las redes del tráfico sexual. Kristof pide que se le de al problema prioridad nacional.
Un desastre de tal escala no es posible sin la connivencia de muchos implicados: desde los clientes hasta las autoridades más altas, pasando por la policía. Pero parece que este no es un mundo para niños. Esta misma semana se aprobó la eutanasia infantil en Bélgica, el país en que años atrás se descubrió la mayor red de pedofilia europea. Vistos los abusos de la eutanasia en Holanda, denunciados incluso por sus partidarios, los niños belgas enfermos tienen derecho a asustarse. Como algunas feministas radicales que ahora descubren atónitas que por las rendijas de las leyes abortistas se cuela también la selección de hijos en función del sexo. Es decir, sirven para deshacerse de las niñas: una práctica común en China e India que ya se ha introducido en Europa. El mal produce efectos incontrolables y a menudo se comporta como el fuego amigo en las guerras: mata a los tuyos.
Estando da acordo co dis hai algo no fondo que me parece tamén relativo. É como si por haber accidentes de transito se prohibira ter coche, ou porque hai alcólicos fechar os bares. Pero xa sei que é unha columna no xornal.
No he entendido bien qué quieres decir. Los bares y los coches son cosas buenas.
Falas da eutanasia e dos abusos, ou mellor os delitos que hai neses países que teñen esa lei, a min paréceme que unha cousa é a lei e outra a conduta de certos individuos que sempre farán dano aos máis febles da sociedade, con isto quero dicir que para esta xente non existen normas, son malos en por si mesmos. Por iso comparo cos coches e os bares que sendo bos hai xente que non sabe facer uso deles e abusan.
Dende hai catro anos veño visitando as urxencias do CHUAC varias veces ao ano coa miña nai, cada vez que teño que estar observo que hai máis vellos sos nas consultas . Cando veñen dous xuntos o que fai de san e atende ao medico non se enteira do que lle falan, vense desorientados . Pregúntaslles como están e dinche que viven sos e cando ven a unha persoa soa seguro que non vive con ninguén na casa. Como o caso de hoxe unha señora de cerca de 90 anos que levaba catro días na casa ata que unha veciña chamou á ambulancia , ela non quería vir so quería ao medico pero trouxérona e logo dun par de horas déronllo o alta medica e tiña que esperar varias horas ata que viñera a ambulancia . Estaba soa e pedía axuda a todo o que tiña unha bata branca , pero un era celador e non podía facer nada a enfermeira e o medico polo mesmo tampouco, así que tivo que esperar incomoda sentada nunha cadeira e sen comer varias horas.
A sociedade non repara nos seus anciáns e déixaos á deriva , xente que non é capaz de valerse de seu e non se ve ningunha preocupación nin por parte dos políticos nin da sociedade en xeral.
Que pena ter que vivir así. Seria moito mellor que cando nos désemos conta de que non podemos valernos por nos tiveramos un remedio para deixar este mundo . Pois a min paréceme que é máis doado isto a que a sociedade tome conciencia e actúe con consecuencia axudando a seus vellos.
Cada día entendo máis cando din que para estar sufrindo é mellor morrer.