Cuando no se entiende la propia cultura… en la TVG.
Quizá si fuera un pigmeo que explicara un extraño ritual.
La noticia es esta.
De acuerdo con Manuel Gago:
O que se ve no vídeo é fascinante desde un punto antropolóxico. Como a moza/señora (non sabería determinar a súa idade) filla do defunto explica con toda naturalidade o que aconteceu na igrexa de Teixido, e como os presentadores, partes dun escenario futurista, abráianse con toda a circunstancia da morte do señor. Ela, a familiar directa, imperturbable, vive nunha lóxica de relación co difunto tremendamente respectuosa, pero tamén práctica, na que todo sucede de xeito natural e para a que é obvio que se debía celebrar a misa mesmo despois do que o seu pai morrera: para as novas xeracións, os presentadores, o que alí aconteceu é anómalo, estraño e mesmo perturbador (dar unha misa co morto no medio?), se cadra unha falta de respecto a ese mesmo defunto. Poucas veces se evidencia tanto unha ruptura da lóxica cultural.
(vía En Compostela)
Es un testimonio impactante. Una muestra palpable de la desnaturalización que caracteriza a la sociedad gallega actual. Un diálogo de sordos entre dos mundos radicalmente diferentes.
No hace mucho repasé a Carmelo Lisón. La inmensa mayoría de las expresiones, costumbres y ritos que atestigua, las actitudes que todavía mantienen su impronta en nuestra memoria inmediata y son la base de nuestra identidad cultural conformando nuestro perfil antropológico, han sido radicalmente extirpadas de nuestra forma de vida.
Precisamente las amenazas de una cultura globalizada, deberían ser un acicate para exhumar nuestra idiosincrasia mostrándonos orgullosos de ella. Por el contrario, si hay una sociedad donde este fenómeno de desertificación identitaria es más evidente, es en la gallega. Nuestra baja autoestima, nuestra devoción por lo moderno, frente a lo de antes que asociamos a la ignorancia y a la miseria, se plasma en todas nuestras actitudes y son la causa de muchos de nuestros males. Véase el abandono de la arquitectura popular. Las expresiones culturales que no son más que una emulación de lo foráneo, o el otrora riquísimo folclore ahora tan mancillado.
(Resulta que los gaiteros desfilan marcialmente y visten faldas)
Al parecer la palabra “tradición”, viene de la misma raíz etimológica que “transmisión”. En algún punto de nuestra historia reciente, hemos roto la cadena y ello, al final nos dejará solos, perdidos, sin rumbo alguno azotados por el viento de las modas. A mi me parece una destrucción sistemática que no tiene parangón. Como si una horda de expoliadores de yacimientos arqueológicos nos atravesara de esquina a esquina portando detectores de metales en busca del oro de nuestros ancestros que acabarán fundiendo en medallones con el símbolo del dólar.
Se a min me pasase iso (quero dicir: se morrese peregrinando a un Santuario) tamén querería, como o ese home querería sen dúbida, que co meu corpo presente se celebrase a Eucaristía.
É fermoso o testemuño desa muller, filla dun pobo que non precisa de maiores teoloxías que saber que Deus lle falou ao home coas palabras do home, a través de Revelación, e que nos ollos dos vencidos está o rostro de Noso Señor.
Curiosa actitude, a da Televisión Galega, que se di voz dun pobo ao que -á vista está- nin sequera coñece…
Por certo, e permítanme o desenfado: ¿Parécelles que esa señora e os presentadores falan O MESMO IDIOMA?
P.D. Señor Prometeo, agrádame moito a súa alusión a Don Carmelo, a quen sempre recordo con moito afecto.
Tamén para Don Prometeo:
Tradición, meu amigo, vén, efectivamente, e como vostede sen dúbida saberá moi ben, de traditio: do que debe ser transmitido.
Gracias por el vídeo, es como para ponerlo en clase: los prejuicios de los periodistas chocando contra la realidad de granito, una y otra vez, hasta el final. La señora se convierte en un estorbo para su enfoque, tratan de empujarla hacia donde ellos quieren, pero nada, la señora no se mueve ni un milímetro.
Quizá esta expresión del presentador refleje su manera de ver la realidad: para referirse al momento de la muerte, dice «una vez que se produjo la trágica noticia…».
Muy interesante.
Es tremendo.
Señor Mouchez.:
Comparto con vostede a admiración polo señor Lisón, a quen tanto debemos. Por eso mesmo, encheume de ledicia a concesión -que se lle fixo recentemente- da Medalla de Galicia.
No meu humilde entender, deberíamos aprender moito da experiencia dos que nos preceden. Noutros tempos a personalidade constituíase sobor dunha concepción de pertenencia, tentando acadar a excelencia. Os homes tentaban de continuar o que lles era transmitido, e a sua forma de entender a vida, levaba implícita a consideración e valoración do orixen. Pola contra, o desprezo e descoñecemento da nosa identidade para convertila noutra artificial e renovada, parece unha constante nos nosos días.
Don Prometeo:
Moitras gracias (non estou hoxe de humor para poñer iso de grazas) polas súas palabras. Coincido plenamente coa súa visión.
Se non tivesemos que habitar necesariamente, para respectar as normas desta cousa dos blos, o anonimato, de moi boa gana lle faría chegar un exemplar de Gallegos ante un espejo, de José Antonio Fernández de Rota y Monter, antigo profesor meu e alumno predilecto de Lisón.
Mándolle un par de cousiñas de Don Carmelo. Espero que saia o enlace (nisto da Rede tamén son eu moi torpe…)
http://www.lavozdegalicia.es/hemeroteca/2000/10/23/253791.shtml
http://www.lavozdegalicia.es/hemeroteca/2004/05/09/2663643.shtml
Don Almiral Mouchez:
Leo con ledicia, as súas referencias sobre Don Carmelo Lison, por me lembrar a mocidade. Naquel intre, tiven a honra de acompañar a un antropólogo xaponés nunha viaxe que o trouxo ata aquí, despois de vivir cos yanomamís da Amazonía, e pasar unha longa e intensa experiencia nunha comunidade mapuche. Supoño que, ademais dos lugares sagrados, e as persoas que visitamos, eu era o seu prototipo de aborixe galego. Ainda que nunca pretendín, acadar o coñecemento para entender as suas tesis científicas, lembro que na adicatoria do seu traballo, fixo referencia as miñas releflexións, baseadas -según él- no pensaménto en imaxes. Está –o parecer- era unha cualidade que nos definía.
Lín fai pouco, que o pensaménto en imaxes é característico dos autístas e dos chamáns.Os mesmos científicos modernos que estudan estas cualidades,xa non falan de enfermedades, senón de outras realidades, o tempo que postulan unha relectura dos ritos cos que as culturas tradicionais afrontaban a vida en comunidade, a enfermedade, ou a morte.
En calqueira caso, gracias a aquela experiencia, aprendin a ver, onde antes cría que nada había.
no salgo de mi asombro.
bicos,