La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Palabras que confunden

Tiven un parente político que era tan boa persoa e tan simpático como golfo. Unha das súas raras virtudes consistía en darlle voltas ás situacións, de maneira que aparecía como vítima cando en realidade era el quen acababa de esmagar a alguén, non por maldade, senón por inconsciencia. Un día, a súa muller, durante un xantar, estando el ausente, contábanos como non se podía predicir nunca o que podía facer aquel home, pois vivía en constante actividade nerviosa, algo aloucada e bastante delirante, aínda que simpática e de intencións inocentes. Xusto cando estabamos falando destas cousas, soou o teléfono. Era o susodito e quería falar con ela.

Durante os minutos que durou a conversa, non escoitamos máis que queixas e lágrimas.Logo, rematada a comunicación, a muller volveu á mesa onde tomabamos o café, limpou as bágoas do desgusto e contounos. Resultaque o seu home, experto navegante e propietario dun fermoso … Seguir leyendo

Unha dedicatoria

O pai dese toliño que o luns pasado apareceu asesinado nun cárcere dos Estados Unidos, por ser o autor de dezasete mortes macabras, acaba de publicar un libro. Na dedicatoria puxo os nomes das vítimas do seu fillo, seguidos dunhas palabas nas que confesa a súa dor. Logo, en páxinas interiores, asegura que unha parte dos ingresos que perciba polas vendas irá a parar ás familias dos rapaces despedazados. O suplemento literario de The Times considera que esta é a peor dedicatoria que se escribiu nunca ao fronte dun libro.

Esa debe ser tamén a opinión de dúas das familias prexudicadas, porque xa lle puxeron un preito ao señor Lionel Dahmer por esa razón. Alegan que fixo uso dos nomes dos seus fillos sen contar co permiso correspondente e que o único motivo que o moveu para proceder dese xeito foi o de conseguir lectores para o seu libro.

Sen … Seguir leyendo

Matemáticas e literatura

Onte, paseando pola rúa, atopeime con don Luís, un antigo profesor xa de moitos anos, de aspecto pulcro e trato amable, como antes, carácter doce e pensamento escéptico. Sen amargura, diante dun café sorbido a grolos pequeniños de lambón calmoso, entre pito e pito, confesoume que tiña a impresión de que non fora un bo mestre. Mirándome con ollos de pillabán, dixo que estaba seguro, por exemplo, de que eu xa non sabería resolver unha sinxela ecuación de segundo grao. Non se equivocaba.

Sentinme amolado por non poder retrucar a verdade que acababa de dicir e vin o sorriso triunfante co cal rubricaba o seu argumento. Só se me ocorreu recordarlle que eu non era un exemplo válido, en parte porque me gustaba a literatura máis que as matemáticas, pero que tiña alumnos que si lembraban esas cousas.

Cando xa nos levantabamos, recordei de repente unha clase na que este … Seguir leyendo

O can de San Roque

O can de San Hoxe sabemos que non son certos todos os disparates que se atribúen a don Xan da Cova, aquel toliño de Ourense que foi o centro das bromas, ás veces moi crueis, dos señoritos da cidade. Non é seguro, por exemplo, que fose o inventor teórico do pirandárgallo, un artiluxio concibido para voar polo mundo sen necesidade de moverse do sitio. Está probado, en cambio, que foi o creador do idioma chamado o trampitán, que non entendía ninguén máis ca el. Eu teño varias obras de don Xan escritas nesa lingua.

É falso, como el mesmo se encargou de denunciar en vida, que esculpise unha talla de san Roque para a parroquia de Velle e que fixese o can do santo cun nabo. O que si esculpiu don Xan foi un san Bieito Abade que se conserva na igrexa de Santa Eufemia en Ourense e que se … Seguir leyendo

Samuel e os colibrís

Hoxe tiña que estar en México, pero estou en Vilariño. Esta aldea onde vivo desde hai case vinte anos non se parece en nada a Guadalajara, pero tampouco está mal. Agora mesmo, cando escribo, chove, e a escuridade e as nubes baixas non permiten ver os montes de arredor, e o vento zoa como se a casa fose un barco perdido en alta mar. O día invita a non saír, gozar do lume na cheminea e deixarse levar pola nogalla, que é como lle chaman na miña terra á vagancia. O gato Samuel dorme aquí ao lado, nunha postura un pouco indigna, espatarrado e panza arriba, facendo ronrón dun xeito acompasado, como marcando coa súa respiración pausada o ritmo da felicidade. Lástima que el non saiba que se chama así.

Supoño que os meus compa eiros, en Guadalajara, estarán tamén contentos. É unha cidade fermosa, aínda que algo violenta, pero … Seguir leyendo

Simples impresións

Caracas non é unha cidade fermosa, aínda que nisto da beleza dos sitios non se pode falar moi alto: eu teño amigos que a adoran. Quero dicir que non encerra, polo menos para min, o atractivo da Habana, Buenos Aires, Santiago de Chile ou México. Recórdame algunhas cidades do oeste americano, pero en pobre. Ver os célebres ranchitos galgando polos cerros arriba, nunha das aglomeracións urbanísticas máis caóticas que teño visto na miña vida, impresiona, sobre todo se un as contempla desde un hotel de luxo.

Tampouco se entende por que é pobre un país tan rico. Naturalmente, ten que haber responsables deste disparate que consiste en telo todo e non gozar de case nada. Supoño que habería que empezar polos dirixentes, pero non só por eles, por suposto. Carece de sentido que nos hospitais non haxa vendas, por exemplo.

A xente parece agradable e educada e as mulleres, moi … Seguir leyendo

Os escritores

Unha veciña que me quere ben, porque somentes ten nove anos e aínda é inocente, levouse unha alegría enorme o outro día, cando na clase de galego a profesora se puxo a falarlles dun conto para nenos e dun escritor que, segundo tódas as apariencias, ela decidíu que tiña que ser eu. Dubidou un pouco, pero cando tivo a evidencia de que non se equivocaba, anunciou en voz alta que aquel señor vivía ao lado da súa casa e que ademais era amigo dela.  Naturalmente, as outras nenas non llo creron. Dixéronllo que eso era imposible, co cal pasaron por auga o seu orgulloso entusiasmo, que durante uns minutos bateu inutilmente contra o escepticismo incrédulo das súas compañeiras.

Veu á miña casa a buscar probas. Contoume a infantil guerra escolar ao seu aire, coa seguridade inocente de quen se sinte preto dunha victoria certa e implacable, adubiada cuns inocuos grauciños … Seguir leyendo

Lisboa

Cheguei a Lisboa o luns pola noite, a unha hora que en España aínda é cristiá, pero que aquí, cos horarios que teñen en Portugal, non permite atopar un restaurante aberto onde tomar un bocado, que para min non era un problema de fame ou apetito, senón un simple pretexto para fumar tranquilamente o puro que me faltaba. Como sempre é posible encontrar unha excepción civilizada dentro da rixidez inhumana de toda norma, finalmente dei cun lugar agradable e puiden quentar o corpo, atrapado ata aquel momento polo frío intenso que facía. A compañía, ademais, converteu o requisito de comer algo cunha grata tertulia, non interrompida máis que pola propia vontade, cando decidimos que era xa un pouco tarde e que había que ir durmir.

Ao día seguinte pola mañá, é dicir, o martes, erguinme cedo e abrín as cortinas da ventá do cuarto do hotel, situado nun sexto piso, … Seguir leyendo

Queríanlle bater a un señor

O luns pasado, cando saía da reunión do xurado que lle concedeu o Premio das Letras a Carmen Martín Gaite, no Paseo de Recoletos de Madrid vin un grupo de taxistas que discutían cun funcionario do concello. No momento en que este señor lles dixo que el carecía de atribucións para resolver os seus problemas e deu a volta para seguir o seu camiño, algúns deles empezaron a insultalo cunha furia que só se podía comprender polo estado emocional no que se atopan despois do asasinato de dous compañeiros.

Os máis violentos eran dous tipos delgados e pequenos que non só pronunciaron as palabras máis grosas, é dicir, porco, chupón, mamón, e outras semellantes, senón que cando o citado señor xa se afastara uns cen metros do grupo, propuxeron ir pegarlle unha tunda: deseguida se sumaron seis ou sete á barbarie.

Botaron a correr detrás da vítima, que camiñaba sen … Seguir leyendo

Fútbol e dramatismo

Estiven observando a Julio Anguita durante máis de media hora na televisión. Ten todo o aspecto de ser unha persoa honrada. Nisto parécese a algúns santos. Nalgún sitio teño lido que de pequeno quixo ser misioneiro, como Santa Teresa. Algo lle queda desa querenza na mirada. Fala co entusiasmo fervoroso dos místicos e coa convicción determinante dos profetas. Fáltalle humor, non obstante, esa condición suprema da intelixencia. Irá ao ceo, sen dúbida, pero non sei se chegará ao goberno.

Escoiteille dicir que se algún periodista se atrevese a citalo na televisión para facerlle unhas preguntas sobre o último partido de fútbol que xogou a selección española, que se negaría en redondo. A razón é que cando un país equipara os acontecementos deportivos cos grandes feitos históricos, como Lepanto, é que todo vai moi mal.

Grave erro. En primeiro lugar, ninguén pode ser tan tonto que confunda un partido coa batalla … Seguir leyendo