La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Carolina e o Hotel Negresco

As edicións Raíña Lupa, que dirixe Rocío Santa Cruz en París, acaban de sacar unha rareza bibliográfica, en edición de cen exemplares, sobre La Bella Otero. Esta muller nacida en Valga ocupou parte das nosas conversas destes días, pois o periodista galego Ramón Chao, presente nas tertulias, coñeceu a Carolina Otero en Niza, cando ela pasaba dos noventa anos. Daquela xa non ocultaba a súa condición de galega e tampouco tiña interese en manter a mentira, que defendeu sempre, de ser filla dunha xitana andaluza e dun militar grego. Cando Chao a visitou, vivía na pobreza, aínda que conservaba boa parte das xoias que recibira dos moitos homes, reis e emperadores incluídos, que perderon a cabeza por ela.

Polo visto, segundo se puido comprobar despois de morta, as xoias eran falsas, o cal non fala nada ben dos amantes que llas regalaron nin da perspicacia da propia Carolina, incapaz … Seguir leyendo

Pedirlle cousas raras a Deus

Tiña eu un compañeiro de estudos que estudar non estudaba moito, pero que xogaba moi ben ao fútbol. Un día, ao rematar un partido, que perdimos por un gol de diferenza, entroulle tal ataque de rabia que se puxo a chorar desconsoladamente, con saloucos e con impo. Entre todos tratamos decalmalo e cando por fin o conseguimos, díxonos que a culpaera do director espiritual, que lle rifara no confesionario e lle prohibira que antes de cada encontro fose á capela para pedirlle a Deus que lle axudase a gañar.

Eu pensei que o confesor levaba razón, pois se os rapaces do equipo contrario facían o mesmo, metían a Deus nun compromiso, converténdoo en forofo dun dos bandos e contrario ao outro. Exemplos non moi diferentes acabo de atopalos nun fermoso libro inédito sobre Deus, escrito por Torres Queiruga, que lin estes días.

Por certo que nas súas páxinas atopei tamén, … Seguir leyendo

Recordos esquecidos

En Venecia, no Hotel Danieli, viviron unha aventura amorosa o poeta Alfred de Musset e a escritora George Sand. Todas as guías o recordan. Incluso, no propio hotel, a dirección encárgase de que os hóspedes que hoxe ocupan o cuarto número 10 saiban que foi alí onde o autor de As confesións dun fillo do século estivo postrado, con febre e delirando, mentres ela se daba bicos co médico que o atendía, facéndolle crer a aquel pobre infeliz enfermo que o que vían os seus ollos non eran máis que froitos da alucinación.

Xa dixen onte que en Zürich non quedan rastros de Dada nin as guías de turismo encamiñan o visitante cara á Spiegelgasse, onde estivo o famoso café Voltaire, que Vicente Risco tratou de homenaxear cando bautizou co mesmo nome o bar do Tucho, na antiga praza do Eirociño dos Cabaleiros, fronte da casa de María Andrea.

O … Seguir leyendo

Unha discusión

Nunha tertulia nocturna de amigos, animados polo aroma excitante do café e empuxados pola forza amable dunhas copas que nos volvían a todos máis imprudentes do que normalmente somos en estado de repouso, puxémonos a perder o tempo de xeito agradable nunha acalorada discusión sen fin. En realidade tratábase de resolver a aposta imposible que encerra a seguinte pregunta. Canto tempo tardarán os idiotas que empezan a xurdir por toda Europa en acabar co oasis de paz e prosperidade que se foi edificando co traballo e a prudencia de todos nos últimos 40 anos?

Alguén recordou un xogo semellante que se facía na tertulia de don Pío Baroja, despois da guerra, respecto da supervivencia do réxime de Franco. Alí facíano ademais con votación, para o cal utilizaban unhas papeletas que se gardaban nunha caixa e que se abrían uns meses máis tarde. As respostas situábanse sempre no arco dun amplo … Seguir leyendo

Un ladrón suave

Nas feiras de Xinzo de Limia, que se celebraban o catorce e o vinte e sete de cada mes, alá polos anos cincuenta actuaban moito os carteiristas. Eu nunca vin a ningún, pero contemplei moitas veces a cara de estupor das vítimas, que primeiro apalpaban o peto interior da chaqueta á procura da carteira desaparecida, sen dar creto á evidencia do que lles acababa de suceder.  Despois aparecía sempre alguén que describía vagamente ao delincuente, un tipo chupado que se escorregaba como unha anguía entre a multitude.

Tiñan fama de artistas, individuos capaces de birlar unha billeteira empregando uns dedos suaves, de algodón, longos como pinzas de cristal. Dicíase que aprendían o oficio desde nenos e que unha das leccións consistía en meter a man no peto do mestre sen que soasen os axóuxeres que este levaba pendurados na chaqueta.

Agora, o procedemento é máis simple e directo: unha navalla … Seguir leyendo

Os vellos iracundos

O sábado, mentres esperaba un amigo nun café, estiven observando con atención un vello vergonzante. Todo no seu porte externo facía pensar nunha ancianidade non asumida. Vestía de colorín, incluído un ostentoso caravel na lapela da chaqueta, levaba o pelo tinguido, as uñas coidadosamente lacadas e sospeito que o ton sonrosado da cara tampouco era natural. Os complementos de adorno, é dicir, aneis, pulseira e embocadura para fumar, dáballe un inconfundible toque final de perfecto zascandil.

Estaba no esforzo inútil de ligar cun par de rapazas novas: dúas mozas graciosas e faladoras que lle permitían o xogo, quizais por aburrimento ou curiosidade máis que por verdadeiro interese. A conversa, apicarada e tonta, ía das insinuacións maliciosas ás audacias libertinas. É dicir, un conxunto ben colmado de bobadas.

Cando volvía no coche para a casa, escoitei na radio unha locutora aguerrida que entrevistaba a Santiago Carrillo e que lle reprochaba que … Seguir leyendo

Sorpresas

O profesor Jacques de Bruyne, que foi quen me trouxo ata Bélxica para dar un par de conferencias, ademais de ser unha figura eminente no mundo universitario do seu país, é tamén un home con humor, que non deixa de sorprender. Despois de pedirme escusas por se o hotel que me tiña reservado non era do meu gusto, atopeime con que, ao abrir o cuarto 801, que era o que me estaba asignado, se trataba dunha luxosa suite de 150 metros, con salón, comedor, dormitorio, dous cuartos de baño, dous televisores e unha ventá corrida de vinte metros sobre a cidade. Lástima que tanta marabilla fose para min só.

Cando estaba sentado no salón, agardando noticias do profesor De Bruyne, este chamoume por teléfono. Quería saber canto tempo necesitaría para amañarme, pois pensaba levarme a cear un bocadillo a un lugar próximo ao hotel. Escarmentado pola broma do cuarto, decidín … Seguir leyendo

Un home poderoso

Máis que alemán, Helmut Schlesinger parece inglés. A formada cabeza, sobre todo, carece da rotundidade abusiva dos xermanos, ese poderío bovino que se percibe a simple vista no pescozo de moitos dos seus compatriotas e que xeralmente se prolonga na conformación xeométrica do queixo. As orellas, algo grandes pero correctas, tampouco son da súa terra, nin os labios. Quizais os ollos, determinados e voluntariosos, son teutóns. Polo demais, este señor parece envolto nun aire leve de intelectual elegante, quizais escéptico.

Puro engano: é un dos homes máis poderosos do mundo. Onte mesmo, como presidente do Bundesbank, fixo unhas declaración aparentemente inocentes en Colonia, e aos poucos minutos desatouse tal tormenta especulativa contra o franco e a coroa danesa que as autoridades dos respectivos países tiveron que intervir con forza para evitar que esas moedas se viñesen abaixo.

Que un home que vive nunha casa, almorza polas mañás, dorme nunha cama … Seguir leyendo

Un metro magnífico

Non quixera rematar estas impresións que traio de Caracas sen citar un feito positivo, case sorprendente nunha cidade que, como dixen estes días, ten moitos problemas. Refírome ao metro: unha marabilla. Non coñezo outro igual en ningunha parte do mundo, a non ser o de Moscova, este último co inconveniente de ser unha obra excesiva, con mármores e lámparas de luxo, máis propios dunha igrexa ou dun palacio que dunha estación de ferrocarril subterráneo. O despilfarro, aínda dirixido ao pobo, é despilfarro.

O metro de Caracas é outra cousa. As estacións son funcionais, amplas e cómodas, deseñadas con gusto, moi agradables. dáse ademais a circunstancia de que o lixo que se ve nas rúas, alí abaixo non existe. Todo está impoluto, igual que unha patena, como se dicía antes, cando a xente sabía o que era unha patena.

Os habitantes da cidade séntense orgullosos do seu metro e cóidano. Naturalmente, … Seguir leyendo

Un regalo

Unha vez, estando na casa da miña avoa, en Ourense, a tía Elvira, que non era especialmente rumbosa, díxome que se ao día seguinte a ía visitar ao seu domicilio, na Avenida de Buenos Aires, que me faría un regalo. A verdade é que se me encheu o peito de emocións. Vivían ela e o seu home sós, sen fillos, cunha vella criada que se chamaba Jovita, nun fermoso chalé de pedra, apenas cen metros máis alá, no que había algún obxectos que eu non me cansaba de mirar cando me invitaban a merendar con eles.

Gustábame de maneira especial unha pistola en miniatura, da que non podía quitar os ollos. Logo recordo unha caixa de música e unha cigarreira de prata cun cervo gravado. Tamén me gustaba un reloxo de area pequeniño, que non debía contar máis que un minuto, e un pallaso coa cara de porcelana, chamado Pachín.… Seguir leyendo