Dice el Diccionario que atender es «mirar por alguien», definición sabrosa que abarca de algún modo todos los demás significados: mirar por alguien en el sentido de cuidarlo y en el sentido de estar pendiente o prestar atención. Atender compromete los cinco sentidos y, además, la inteligencia, la imaginación y la memoria. Atender es un verbo de acogida y de entrega. Implica recibir al otro y ponerse en su lugar, querer entenderlo como él mismo se entiende, para ayudarle, para permitir que nos ayude o ambas cosas a la vez. Padres e hijos se atienden de manera diferente a como se atienden profesores y alumnos o médicos y pacientes.
El verbo atender conjuga de maravilla acción y contemplación: solo quien atiende, entiende. Solo quien entiende está capacitado para atender con eficacia. También enhebra acción y omisión: para atender de verdad, hay que desatender todo lo demás. Un médico no puede atender el móvil mientras atiende al paciente, tampoco el paciente debe responder mensajes mientras atiende al médico. He visto ambas cosas. La mayor parte de las desgracias se producen por atender mal o desatender, desde los accidentes de circulación a los desamores trágicos.
Las llamadas para captar nuestra mirada y nuestra escucha se multiplican a diario en nuestro mundo multitarea. Podemos ceder a la dispersión o resistir. Si cedemos, enajenamos en la fugacidad nuestros pensamientos y afectos. Educarse consiste en encabezar la resistencia en favor de la delicadeza interior y el silencio que permiten la reflexión. De Eichmann, el nazi que llevó a miles de judíos a las cámaras de gas, decía Hannah Arendt que no era tonto ni malo, sino simplemente irreflexivo.
Atender que difícil é facelo ben. Unha cosa é prestar atención un tempo e outra é ter que facelo acotío porque por moito que queiras a unha persoa, si esta se pon contra ti polo feito de que toleou e a maior parte do día pásao insultando negándose a comer e a tomalos medicamentos non querendo ir ao servizo ata que está toda emboutada e lixada que tes cambiala de riba abaixo a ela máis a habitación. Chega un momento no que non podes seguir así e necesitase axuda allea, axuda que non é doada de conseguir nestes momentos por parte das institucións responsables. Hai momentos nos que se mesturan sentimentos contraditorios por un lado sentes que necesitas un respiro, mesmo rematar coa situación, por outro paréceche que estás traizoando o cariño e mesmo a razón de vivir. Pero tamén tes que ter en conta ao resto da familia que está sufrindo un martirio e pode chegar irreversible. Falas co medico coa asistenta social e dinche que é hora de buscar axuda que non podes seguir rexendo a vida deste xeito que tes que deixar que outros se fagan cargo e que ti non por iso abandonas a túa responsabilidade. Pero un séntese mal polas decisións que ten que tomar.
Por outro lado falas de estar atento ao se fai, creo que na maioría das veces só é unha falta de educación e egoísmo.Aínda que agora hai moitos empresarios e empresas que buscan traballadores multitarea e multiposto, cousa que moitas veces van en contra da atención debida ao traballo porque estás pendente de outro e con iso non quero dicir que os postos de traballo teñan que estar tan definidos como antes de existir o Estatuto dos Traballadores de 1980.