En los momentos de crisis personal, todos buscamos culpables: a menudo, culpables externos que nos alivien de cualquier responsabilidad. Pero a veces también nos acusamos demasiado a nosotros mismos y perdemos de vista lo esencial: buscar la salida. También ocurre en las crisis sociales: salimos de inmediato a la caza y captura de chivos expiatorios en lugar de centrarnos en lo decisivo, en cómo salir adelante. Sin duda, determinar las causas ayuda a encontrar soluciones. Pero a veces se convierte en mero consuelo de tontos. En el marasmo de la crisis actual, arremetimos -no sin razón- contra políticos y financieros. Pero a algunos no les basta y responsabilizan ahora a la moral. No por ausencia, sino por su improbable presencia.
Anteayer El País publicó con cierto destaque un artículo que, en resumen, achacaba la corrupción desmadrada que padecemos a la moral católica que, según el autor, hemos heredado del franquismo. De Franco y de la I República, y de los Austrias y… de los visigodos, debería haber añadido. El artículo concentra su crítica en la confesión como causa de la inmoralidad o, al menos, de su banalización: si basta con confesarse y ser absuelto, ¿para qué dejar de robar?
Este argumento, que se ha escuchado y leído mucho últimamente, manifiesta un desconocimiento grave, porque la moral católica condiciona el perdón al propósito de enmienda y a la restitución del daño causado, como sabe cualquier niño de catecismo. Si uno ha robado, por ejemplo, tiene que estar decidido a no robar en adelante y a devolver lo que ya birló para recibir la absolución. Resulta triste, pero así de bajo está el nivel de nuestro debate público.
Publicado en La Voz de Galicia, 21.septiembre.2013
Relacionado: Da lecciones de ética pese a sus antecedentes. La moral de Jaime Botín.
A crises, estou seguro que non son os culpables de provocala os que a padecen, e máis seguro que os causantes viven hoxe mellor que antes, e á vista está que ninguén foi ao xulgado a responder polo dano que fixeron á sociedade. Pero é certo que cando temos un problema sempre buscamos un culpable que nos exonere a nos da responsabilidade.
Remar a favor da corrente, neste casa escribir, sempre é máis doado e por riba está ben visto pola maioría da xente, co catolicismo pasa isto. Penso que a moral atinxe a persoa e non á relixión, esta só propón ou ofrece unhas regras de vida que quen as acepta e practica pertence a un grupo social determinado, pero a moral son os valores que unha persoa debe ter polo feito de vivir en sociedade. Certo é que a relixión inflúe na sociedade e no seu comportamento. Max Weber no seu libro, A ética protestante e o espírito do capitalismo, amosa as diferenzas entre católicos e protestantes que fan que estes sexan máis laboriosos e emprendedores que os católicos, pero hoxe en día esas diferenzas non deben ser moi influentes nunha sociedade laica.
Paco eu esperaba que hoxe falases de Francisco, a min paréceme un comunicador tridimensional , si se puidese dicir comunicación tridimensional.
Non me faltaban ganas, pero como xa falei del non sei cantas veces nos últimos artigos, deixeino para máis adiante. Estou de acordo contigo. É un comunicador tridimensional. Da pena ver o que fan os xornais con esa longa entrevista. Tanto os de un lado como os do outro.