Todos los días te transforman, siquiera un poco. Vengo de pasar casi cinco en un curso de la UIMP con cuarenta de los mejores expedientes gallegos que llegan este año a la Universidad y no sé cuánto me han transformado. Pero el balance obvio e inmediato es que salgo más optimista. En contra de lo que suele imaginarse, no son chavales mucho más inteligentes que la media, sino más trabajadores, más constantes y, a menudo, más escuchadores y más sonrientes, llenos como todos de dudas y de miedos, pero fuertes y decididos. Estar con ellos me obligó a repensar muchas cosas. En la cena del segundo día, de pronto, una de las chicas, saliéndose de la conversación de la mesa y como si no aguantara más, dijo: “¡Qué bien me lo estoy pasando!”. Y luego explicó que no imaginaba que podría disfrutar tanto con un plan así, en el que gastábamos casi todo el día escuchando ponencias y discutiendo. “Hablando de estudios”, dijo literalmente. Y eso que la mayor parte de los asuntos tratados nada tenían que ver con su orientación profesional. Después escuché comentarios similares a otros. Según uno de los ponentes, la diferencia entre Holanda y España estriba en que ellos contratan ingenieros y exportan futbolistas y nosotros contratamos futbolistas y exportamos ingenieros. La ministra de Fomento reconoció unas horas después que Brasil le había pedido trescientos. Cuando esto ocurre, no podemos echar la culpa a los más jóvenes ni, propiamente, al sistema educativo. Si somos capaces de generar talento y no conseguimos retenerlo, nos comportamos insensatamente, como locos que se desangran entre carcajadas, mientras gastan en juego su futuro.
Publicado en La Voz de Galicia, 4.agosto.2012
Relacionados:
Jorge Mira, Suiza: medalla de oro
Paco hoxe aínda exportamos enxeñeiros, pero como van as cousas, dentro de uns anos nin iso. Quen pode ter un fillo na Universidade estando no paro, si ten que estar estudando fora da casa porque a carreira que elixiu está en outra cidade. Si ao rapaz no 1º curso lle vai mal por unha serie de circunstancias quedase sen axudas estatais para continuar. Para este curso que entra 2012/2013 aínda non convocaron as becas. Este goberno está destruíndo o futuro. Seguramente que algúns rapaces chegaran ata o final, mais iso non representa ao conxunto da sociedade.
En escasas tres semanas se cumplirán 5 años ya de la semana que tuve el placer de vivir junto con otros 39 compañeros participando en este curso del que hablas Paco.
Y hace poco más de un mes recibí la llamada que me ofrecía volver este año para charlar con los chavales que esta vez ocupan ese asiento en el que no hace tanto estuve yo.
Los días previos a ir intenté hacerme una idea de qué les podía contar yo que les fuese a interesar o lo que me resultaba más importante qué les podía decir una simple estudiante poco mayor que ellos que les pudiese resultar útil. Mirar el programa de conferencias a las que iban a asistir con varios nombres más que conocidos y respetados aun dificultaba más la tarea… ¿Qué podía decir yo que estuviese a la altura?!
Finalmente decidí no preparar nada, ya que todo lo que llevase pensado probablemente sería sólo eso, algo preparado, carente de espontaneidad y demasiado pensado y releído.
Toda esta reflexión es simplemente la manera de intentar expresar mi agradecimiento por la oportunidad que me habeis dado, que me ha hecho relfexionar mucho y recordar unos días muy felices.
Escribo también esto para dar las gracias a Jorge por hacer que todo fuese tan fácil y natural desde el primer minuto en el que mis compañeros y yo nos sentamos en esa sala. Pero sobre todo quería agradecerte tus palabras de felicitación al final del coloquio, gracias por hacerme saber que también hay sitio para que a los jóvenes se nos escuche, gracias por darme con unas pocas palabras seguridad e mi misma.
Gracias!
Gracias a ti, Cristina. Y una cosa más: me alegro de que prefieras la clínica. Por ti y por tus futuros pacientes.