Por razones imaginables, siempre que coincidía en un acto con Manuel Fraga evitaba saludarle: no tenía ganas de hacerlo y él no lo echaría en falta, así que no le ofendía. Hasta que, ya en vísperas de las elecciones que ganó y perdió, me vi obligado a compartir un almuerzo de pocas personas con él. Tomó la palabra desde el primer momento y, cuando parecía que iba a cederla, un conselleiro de su séquito dijo: “Presidente, cuénteles lo de Lázaro”. Le gustó la propuesta. Se irguió un poco y arrancó un nuevo monólogo: “Lázaro es el único hombre que murió dos veces…”. Entonces se me escapó un “No, presidente”, que sonó como un tiro y dejó la mesa en silencio.
Pasaron unos segundos y Fraga giró levemente la cabeza para enfocarme con aquellos ojos achicados por la edad. “Explíquese”, dijo. Puse cara y voz de aburrido y aclaré que también el hijo de la viuda de Naím, la hija de Jairo y otros habían muerto dos veces. Nuevo silencio.Ú Dejó de mirarme y se repuso aclarando que Lázaro era adulto y, por tanto, el caso resultaba diferente. Unos veinte minutos después, el anfitrión dijo: “Paco, no has hablado nada”. Fraga comentó en tono irónico: “Déjelo, ya ha hecho una exhibición de erudición bíblica”. Meses más tarde coincidimos en unos premios. Como siempre, fue el primero en marcharse. Pero esta vez salió solo, cojeando entre las mesas. Me levanté y le acompañé hasta el coche, porque era una persona mayor y porque había sido Presidente de Galicia.
Me parecen inhumanas ciertas manifestaciones de contento o desprecio en la hora de su muerte.
Publicado en La Voz de Galicia, 21.enero.2012
Estos días revisando la prensa me he encontrado con distintos artículos de opinión e, incluso, fotografías muy escogidas que pretendían construir una imagen de este hombre que, sin duda, no ha dejado indiferente a nadie. Por lo que a mí respecta, prefiero privilegiar esa faceta de hombre trabajador hasta la extenuación y amante de su familia y raices. Lo dice una mujer como yo que, siempre estuvo lejos de su ideario político.
Un saludo, Paco.
Unha persoa que non amosaba a máis mínima empatía polos demais, ti mesmo o sufrises, non pode esperar deixar un bo recordo en todos. Creo que bastante ríspeto se lle deu a quen nunca recoñecía os seus erros (historia) nin controlaba os seus acenos violentos , é máis parecía que era como o seu selo de identidade.
Pero podemos coller a reportaxe deste fin de semana en LVG, xornal que non foi critico con el máis ben todo o contrario e vemos o que del van dicindo persoas que tiveron unha relación cércana ao politizo.
Quen fora a súa man dereita aos comezos de AP en Galiza , Xosé Luís Barreiro preséntanos un home que non se arrepinte de ter colaborado coa ditadura que considera maltratado pola historia por non se cumprir o destino que el mesmo tiña para el, tamén vemos un home que practica unha política sen rumbo que se apoia no seu dia a dia facendo quilómetros polo pais adiante pero sen estratexia para facer País, pensaba que Galiza lle debía a el ser un Pobo recoñecido e prestixiado e non ao revés .
Quen foi membro do seu goberno , Manuela López Besteiro, amósanos un machista que ao que non lle importan as formas senón decidir o que unha muller pode ou non escoitar. E isto notase mesmo debaixo da pretensión haxiográfica da Conselleira.
O Catedrático Ramón Villares fainos ver ao home que non recoñece o seu fracaso a nivel do Estado e que se adapta a circunstancia autonómica sen crer en ela, pero que lle serve de instrumento para exercer o poder.
Paco ti atúaste come que eres, unha persoa boa de bo corazón, razón pola que eu che aprecio e estimo e che teño cariño de amigo. Pero el comportouse así contigo non por ser ti quen eres senón por representar ao inimigo na súa “historia”. Así que polo observado o que podemos dicir de Fraga e que era un soberbio autoritario.
Jo…
Supongo que no podemos decir que a D. Manuel Fraga le sorprendió la muerte a los 89 años. Tengo entendido que su expediente académico era el más inmaculado de la Universidad Complutense. En mi opinión, España le debe mucho, pero no era precisamente un tipo simpático. Sin embargo, algunas de sus declaraciones —groseras salidas de tono para políticos y periodistas— exteriorizaban lo que en el fondo todo el mundo pensaba. Seguro que cuando se encuentre ante el Altísimo con Lázaro o la hija de Jairo pondrá la cara de póquer que jamás le puso a nadie en su vida mortal.
Respecto a su expediente académico y su trayectoria política, durante la dictadura, como una de los constituyentes de la Constitución de 1978 y después como miembo de AP en un principio y, PP despúes poco a mucho podemos discutir. Como él hubo y hay miembros de la clase política caracterizados por su mal humos y falta de educación. Unos lo manifiestan sin rubor y otros lo hacen indirectamente tras una apariencia de correción y buenas prácticas.
Creo que no será el único que tenga que dar cuenta de su comportamiento en esta vida ante Dios sabe quien. Creo que sería mejor que desmitificasemos ciertas figuras del ámbito político nacional. Muchos tienen mucho de lo que arrepentirse, auque quizá ellos no lo crean.