La Voz de Galicia
Navegar es necesario, vivir no es necesario (Pompeyo)
Seleccionar página

AO DESABRIGO DA NOITE

Era previsible que dun momento a outro saíse á escena editorial, cobrando forma de libro, o pulo creativo dun periodista con esa clase de maneiras que rebasan os límites do xénero, os clixés e fórmulas establecidas para contar historias reais dando resposta a unha serie de interrogantes básicos e atendendo a unha estrutura predeterminada.

Autor dunha bitácora en rede indispensable non para afeccionados, senón para adictos á (boa) literatura, Luís Pousa (Lugo, 1971) leva xa un tempo amosando o que dan de si os Farrapos de gaita, nesas súas paragrafadas contra a estupidez e a vulgaridade de masas, lúcidos flocos de realidade e ficción pendurados do fol do enxeño.

Sabedor de que unha personalidade propia só pode forxarse afrontando o risco de afastarse do coñecido e crear á marxe da corrente, o autor debuta da man do selo Espiral Maior nese espazo para o xenuíno que se cimenta verso a verso, como o camiño do home, que neste caso é o home universal fronte á odisea da súa pequena existencia.

O embigo do mar, lanzado en edición bilingüe, nun castelán con sabor galego e nun galego que se coida de moderar o ímpeto lírico e ese perigoso esplendor léxico que pode dar ao traste coa esencia da mensaxe, é un texto no que a poesía ten a sobriedade e a contundencia da prosa, digamos que o realismo necesario para non parecer un exemplar caduco doutro tempo.

O lector deste libro deixará irse devagar polos recantos illados dunha cidade atlántica que anoitece entre as fauces do vento, o fume de tabaco, as luces de neon, «o bruído dos petroleiros» e un ir e vir de xentes e automóbiles que contrasta no seu displicente fluír coa perplexidade case inmóbil do poeta, un observador en «horas de arame cru» que vai seguindo o fío da auga, o feble decorrer da vida, recollendo na súa peregrinaxe urbana fragmentos dunha identidade esnaquizada que só procura un pouco de calor da leña da memoria.

Nietzsche, Le Corbusier, Dalí, Botero e Kafka teñen o seu lugar no desacougo dun autor que revela que a escritura obedece á necesidade, á urxencia, ao desexo de refutar a nosa calidade de seres mortais, animais tremerosos ante a idea do baleiro, ante a perspectiva dun mundo sen nós.

Cunha escritura anatómica, o poeta que invita a escoitar a balada do anoitecer na cidade da Coruña encáranos á friaxe dos conceptos, a unha sexualidade que escapa da compracencia e, en definitiva, a un sentimento de orfandade total que só o amor semella quen de rebaixar.

Merece unha cálida acollida este primeiro poemario de Luís Pousa, no que o vento, a néboa e a choiva da Coruña, co seu innegable potencial metafórico, son pura realidade, unha realidade máis significativa que calquera figuración e que se avén de todo á desazón núa do poeta.

*Publicado por Ana Abelenda el sábado 6 de diciembre en el suplemento Culturas de La Voz de Galicia