El nuevo anuncio del Seat Ibiza continúa en la línea de pinchazos emocionales. Pretende dar a entender, a través de conexiones musicales, que ese modelo de automóvil forma parte de la vida de varias generaciones de españoles. Su predecesor, el que se servía de la cristalina versión del Forever Young de Alphaville que en su día hicieron Youth Group, tuvo éxito logrando hacer diana en los sentimientos adormecidos de los espectadores (“¿qué canción es esta?”, “oh,!cómo me gusta!”, “mira, mira, mira que vuelve a sonar”). Ahora, con el nuevo, aspiran a algo parecido hilando cuatro momentos diferentes del pop patrio. Y puede que lo hayan logrado. Pero de lo que no queda la menor duda es que que han alcanzado mérito indirecto: la confirmación en 46 segundos de la degeneración del pop español comercializado (que no es lo mismo que comercial) en este cuarto de siglo.
Veamos. El anuncio arranca con dos amigos en un modelo Ibiza de los ochenta que introducen una casete en la pletina y suena Ni tú ni nadie de Alaska y Dinarama. Recuerden: año 1984, las burbujas de la Movida en las listas de ventas y el melodrama pop tejido por Nacho Canut, Carlos Berlanga y Alaska en Deseo Carnal convertido en ese elepé que tenía que entrar por narices en todas las casas. Independientemente de filias y fobias, pocos habrá que pongan en duda la valía y calidad de un disco que, por ejemplo, la revista Rockdelux eligió como el 5º mejor álbum de la historia del rock español.
Pero, cuidado, el spot sigue. Y bajando. Salto en el tiempo, cambio de imagen en los protagonistas y surge la machacona Quiero tener tu presencia de Seguridad Social. La insoportable oleada de rock latino que depararían los noventa (justo cuando coleaban Surfin´Bichos o Lagartija Nick), hace que se recuerden con más desgana si cabe. Pero, ojo, no deja de alcanzar incluso la categoría de un soplo de aire fresco si lo comparamos con la siguiente. Cuando los protagonistas del anuncio, introducen un cedé y las chicas que pasan a su lado en ciclomotor llevan casco, suena uno de esos insoportables baladones edulcoraos de Alex Ubago, Sin miedo a nada, que alguno incluso ya habían dado por desaparecido del musiqueo.
Y llegamos a 2009, el día de hoy. ¿Cuál es la formación que definirá este momento en la memoria colectiva? Pues ni más ni menos que los inefables El Sueño de Morfeo, grupo pésimo donde los haya y supuesta visión a la española del folk AOR de las ya de por sí mediocres The Corrs. Descartado el que puedan mantenerle una comparativa a los Alaska y Dinarama de 1984, la pregunta es: ¿Existe algo peor (y que pulule por ahí como grupo de calidad) que El Sueño de Morfeo? Pues resulta tremendamente complicado dar con candidatos. Pero si eso es un grupo que suena, que vende y que se proyecta da que pensar. Y no en positivo. Volvamos a atrás. 1984 Alaska y Dinarama coronando el foco mediático sí. Pero, ojo, también Radio Futura o Nacha Pop. ¿Hoy en día qué? ¿A qué grupo español decente se puede ver en la tele, escuchar en la radio o ver en directo dentro de la programación tipo de un ayuntamiento cualquiera? Pues eso, que el creador de ese spot, con o sin intención, se encargó de contestar con total nitidez. Ninguno.
A ver: como a tendencia é claramente imposible de correxir polo lado da produción, o asunto é ben simple: os críticos sodes uns blandengues. Empezade (ti o primeiro, Javi, que non se diga…) a cargarvos discos e xa veredes como en poucos meses cambia a cousa. Podes empezar polo meu.
Porque claro, entre esa especie de desquite noventero que consiste en volverse tolo polos concertos que non puideches ver hai 10 anos (o cartel do Primavera Sound é puro revival, 100%, a tope), e que os americanos (o único «estranxeiro» que existe aquí) andan dicindo que «Bitte Orca» é unha obra mestra (…), por exemplo, é normal que non haxa cancións (ou digamos «música», porque as cancións xa están máis que mortas) nin grupos de referencia actuais.
Pero, Javi, ¿que esperas cando o tag máis grandote do teu blog é ese de «Bob Dylan»?
🙂
Desgraciadamente lo que puedan hacer los críticos con discos que se muevan en tu ámbito es que o vendan 200 copias o que solo vendan 20. El problema es de los medios masivos, de que los grupos que se merecían la gloria no han trascendido, y siguen sin trascender. Si lo más representativo que ha dado la música española en los 10 últimos años es Alex Ubago y El Sueño de Morfeo el problema no es de que se haga revival, falte calidad o que los críticos sean blandos ( y no será porque no se hayan cargado las tintas con grupos como El Canto del Loco o La Oreja de Van Gogh), es otra cosa… sí, sí la mirada defectuosa.
Pero é que non se trata do que se venda: eu non sei se o último de Animal Collective vendeu 1 ou 100, pero o que sei é que en todos lados sale coma un bombazo, e eso é unha pura cuestión crítica. Precisamente mezclar música con negocio (masivo) é o que fai baixar o nivel, e é cando xente con espíritu crítico coma ti se leva as mans á cabeza.
Porque si: o problema é o revival, a falta de calidade e unha crítica de risa.
E claro que vos metedes con La Oreja… porque é o fácil; coma meterse con Bisbal ou su Papita madre: pero, por un lado, eso non deixa de ser publicidade para eles, porque sempre haberá xente á que lle gustarán eses artistas (o cal é fenomenal, desde logo), e, por outra parte, o máis obvio e importante: o indie, ou o seu cadáver, está ao servicio de — 1) a prensa (Nacho Vegas –vamos: se neste país non existise a rockdelux, Nacho sería un perroflauta máis–, El Guincho, Russian Red, TAB, Manos de Topo… e esa ralea toda), 2) facerse un sitio nos festivales, que é onde se fai pasta (aquí, os anteriores e todos os demáis) e punto. O demáis, pamplinas.
É facilísimo facer unha comparación co rollo do ladrillo: hoxe hai máis concertos que nunca, e xa leo, en desconcierto –por exemplo– comentarios de xente que se queixa da baixa calidade de certos carteles. Ok: eu vou sentarme, esperar a que veñan Portishead 5 ou 6 veces, My Bloody Valentine a inaugurar a Cidade da Cultura e Wilco a Vigo (que non se diga…), e inmediatamente despois ver ao público cansado porque xa viu todo o que había, os músicos (…) cansados porque xa deron 100 concertos tocando as mesmas 10 cancións que hai 40 anos tocaba Bob Dylan e non saben que máis tocar, e aos críticos escribindo reseñas tan febrilmente que nin Nietzsche en Rapallo, so que o filósofo tiña debaixo mil minas de diamantes, e os críticos terán, como moito, a 4ª ou 5ª mutación do milenio (que se chamarán… Franz Party… Bloc Ferdinand…).
E ¿esto por que? Pois porque se siguen facendo críticas hipersobrevaloradas de música que en realidade é un detritus do que xa outros recibiran como herencia pegañenta. Mira este enlace: http://www.clubfonograma.com/2009/06/chorando-aprendese-emilio-jose.html ¿Realmente é honesto, musicalmente, darlle un 93 sobre 100 a ese disco? ¿Vasme dicir que en pleno 2009 non debería haber música NOVA por aí, toneladas de miles de horas, feita por calquera dos 6.000.000 de seres humanos que somos, como para poñer antes ca un disco que, pode estar ben, pero non é máis ca un simple homenaxe á certos aspectos do rock’n’roll, sen máis pretensións?
Pois o caso é que está pasando: hoxe no teu blog, mañá en «Aberto por reformas» (ay, non, ese quitárono) e pasado en Pitchfork; non se trata de que sexa máis ou menos masivo, senón de que a dinámica, na actualidade, é a de tragar, tragar e tragar.
🙂
… E digo actualidade porque é agora que estou vivindo: tal vez nos anos 50 pensaría o mesmo, pero eso non podo sabelo.
Hablas muy a la ligera sin conocimiento de causa. Antes de empezar a criticar al grupo «El sueño de Morfeo» te pedriría que te informaras de todo lo que respecta al grupo y que echases la vista atrás. Lo de «grupo pésimo» en este país hay varios, pero este justamente no lo és. Tanto musicalmente como PERSONALMENTE, no sabes lo que dices, personas amables, simpáticas,con dos dedos de frente y con un BUENÍSIMO directo pocos pueden presumir, pero ellos sí, aunque no lo hagan porque no tienen que decir lo que hacen o dejan de hacer, cada uno si le interesan, saben como son y como se mueven.
Te pediría que pasases por sus webs y sus foros y leyeras todo un poco por encima.
Han rechazado muchas cosas con las que podían haberse forrado, y ser un grupete que sale todas las semanas en una revista de quinceañeras, pero no lo han echo, se mueven por su música y sus principios, cosa que seguramente, TÚ tampoco sabrás.
Antes de criticar a un grupo informate de TODO.
eu creo q a crítica hoxe en día xa non ten o poder d antes, agora as revistas q antes eran d referencia están por detrás do q a xente (indies, si) xa está escoitando nos seus ordenadores meses antes. todo vai demasiado rápido para pararte nas críticas dos discos, ten máis importancia o q escoita o teu «amigo» do last q o q sae na Rockdelux. o q sí pasa, é q en internet si q hai blblias q influén bastante nos gustos d xente, pero é q eso sempre pasou.
dios! o anterior comentario pensei q era en plan irónico, pero…. non ten desperdicio
«¿Hoy en día qué? ¿A qué grupo español decente se puede ver en la tele, escuchar en la radio o ver en directo dentro de la programación tipo de un ayuntamiento cualquiera?»
En dos palabras; Vetusta Morla.
ten cuidado con lo que dices de «El sueño de Morfeo», quizás algún dia tengas que entrevistarlos y acabes diciendo eso de…»a mi lo que me mola es su primer disco»…
Nunca se sabe…