Hoy sale a la venta Can´t Go Back, el nuevo single de Primal Scream, una de las bandas imprescindibles del planeta rock. Se trata del adelanto de Beautiful Future, el álbum que estará en las tiendas el próximo 21 y que contiene algunos de los momentos más pop de su carrera.
Can´t Go Back, la canción, no está nada mal. Retoma el barniz electrónico sobre el riff rockero, pone a Bobby Gillespie a soltar estribillos como insistentes proclamas de mitología rockanrolera y posee un punto de excitación que parecía perdida. Pero le falta una explosión, algo que la haga saltar por los aires. ¿Para qué nos vamos a engañar? No estamos ante otro Kowalski, Svástica Eyes o Miss Lucifer. Digamos que nos dan un arañazo felino, cuando deseábamos un puñetazo en toda regla.
Pero, ojo, que no quepa la menor duda: este verano nos cansaremos de practicar air-guitar con ella en cuando el pincha de turno accione el play.
Siempre he pensado que ningún grupo debería tener más alla de 5 o 6 álbumes. La mayoría acaban aburriendo y mucho. Hay honrosas excepciones pero los artistas prolíficos siempre tienen muchos trabajos que podía habérselos ahorrado. Me da mucha rabia que me guste muchísimo un grupo y siga sacando sin parar trabajos hasta que no me gusta nada de lo nuevo. Y me encantan las evoluciones en los grupos pero no el que saquen un álbum cada año y medio
Agardemos que o disco sexa mellor que o anterior. Son dos que pensa que se trata dun deses grupos dos que xa só cabe agardar algún coletazo, pero poucos discos completos honrosos… oxalá me trabuque. De momento, estou pensando se ir velos a Paredes.
E o artigo in memoriam de Algora?… deduzo que non se vai levar a cabo…
«cuando el pincha de turno accione el play»… previo paso pola barra 2 ou 3… ou 4 veces!
jeje
Non escoitei o disco (xa ha de estar no soulseek… hummm, e esta canción só unha vez na radio… Pero non fai falta ser moi listos para saber que, se se trata dun disco de rock’n’roll coma o anterior, adiós: se tén chunda-chunda e cancións pegadizas (vamos, SI MOLA), todo el mundo a sus pies. Y ¿por qué? Porque todo depende do director de márketing. Dylan tén un moi bo.
🙂
Buff!!! lo de Algora me pilló fuera (curiosamente en Zaragoza, donde el tema salía a doble página en la prensa local) y ahora ya me queda algo tardío. Si soy sincero no era una de mis referencias, nunca fui un gran fan de El Niño Gusano (los vi un par de veces y en ambas salí decepcionado) y La Costa Brava me parecían un grupo que no estaba mal, pero que tampoco me volvía loco.