Red Natura del río Tambre. Publico hoy en La Voz de Galicia tres páginas sobre Negreira. En concreto en la serie Galicia Bonita. Me centro en Ponte Maceira y sus alrededores, porque de bonito Negreira en sí no tiene nada fuera el pazo de O Cotón y la plaza aledaña. El resto es destrucción especulativa pura y dura, labor en la que se distinguió con especial ahínco el alcalde-promotor que lo era por el PP José Blanco, una de esas desgracias que tocan de vez en cuando en un lugar determinado. Y por cierto que ahora, tras cuatro años fuera de la política, quiere volver a presentarse… echando pestes contra su antiguo partido y fundando una candidatura nueva. Que alguien le dé unas clases de ética, por favor.
Pero en el periódico no hablo de tal caballero, claro está, porque la serie se dedica a explorar y presentar de manera muy gráfica y visual los rincones más bellos de Galicia, que alguno queda todavía libre de cemento, ladrillo y autovías. Y Ponte Maceira se lo merece.
Además, tengo que reconocer que he hecho un ajuste de cuentas personal con la historia. Yo he vivido tres intensos años en Negreira, los de la Transición pura y dura, y esa experiencia no hay quien me la quite. Codo a codo con mucha, mucha gente, también nosotros hicimos posible la llegada de la democracia a lugares como aquel. Hoy parece la prehistoria, porque, ¿para qué voy a hablar de que hasta 1976 no vi a ningún joven del rural con pantalones vaqueros cuidando las vacas? Porque entonces los vaqueros eran elemento de modernidad…
Toda la gente que cito en mi crónica de hoy existe… o existió. Mi texto es también un intento de homenajearlos. De dejar constancia de aquellos que pasaron por allí. Hay muchos más, obviamente, como Santi, Pepe Lañas, Cándido, Domingos Freire, otra gente de la que me he olvidado el nombre… Cruz, María, el marido de Genoveva, el gran Bartolo… no están, porque las cosas son así. Otros siguen dando guerra, soñando desde Ponte Maceira con un mundo mejor.
Porque eso es lo que nos queda: agarrar el futuro y, con suerte, que alguien hable de nosotros y nos perennice de alguna forma para evitar nuestra desaparición eterna en el pozo del pasado. A otra cosa no aspiramos. Así lo prometíamos en aquellos años desde lo alto de ese puente por donde huyeron a toda prisa los discípulos del Apóstol Santiago.
Bos recordos daqueles tempos do colexio, da lora pola democracia mentres atendías os rapaces para capacitalos paras o que lles viña e estudabas no tempo libre. Non se se te acordas de min pero eu facíache as transferencias da matrícula para a UNED.
Unha aperta.
Nosotros tampoco nos olvidamos de ti, porque has sido ,además de un gran amigo, una persona importante en la vida de este pueblo.Queda por escribir la fundamental aportación que los profesores del Colegio Rural habéis hecho a la Historia de nuestra comarca: educativa, cultural , social y política.Y luchando muchas veces contra la intransigencia y el caciquismo.
Por eso sigues presente entre nosotros.
Un abrazo.
¡Por suposto que me acordo de ti, Quin! (Pero non sei se te reconocerei fisicamente tras longos anos.
Apertas,
cr
Unha reportaxe estupenda, encantóume, de feito púxena no meu blog.Moitas grazas, é un lugar maravilloso.Unha apreta!
Moitas grazas, Olivia.
Gustoume e «actualicei» recordos dos días intensos de convivencia, traballo e compromiso no Colexio Familiar Rural, no SAGA, na Asociación Cultural, na Asociación veciñal …Xaquin e Mita de Ext Agraria,os labregos Pancho Bello, Candido e Pepe Lañas (miña segunda familia ) e ……
Na «festa de Mita» quedei con Manolo Tuñas de «reunir» nunha comida ao que Manolo chama a «vieja guardia». Está na primeira fila. Te terei informado.
Temos temas pendentes. Busca tempo libre
Unha apreta
ola cristobal, gustoume o teu artículo , estarása preguntar quen son, pois son teresa a filla de moncho e teresa (os carniceiros ) xa ves que tampouco nos esquecemos de ti, ainda que faga moito tempo que nos nos vemos nin falamos. un saudo dende negreira
Gracias a todos. María Teresa, por soposto que non te recoñecerei, despois de tanto tempo. ¿Como andan os teu pais? Cordiais saúdos.
Ola Cristobal, acabo de ver o nome do meu pai e non quería deixar pasar a ocasión de saudarte. Ademais, cando el vexa que o mencionas seguro que lle fai moita ilusión comprobar que aínda o tes presente nos teus escritos.
Unha aperta
Ola, Pili, o nome do teu pai está aí por dereito propio, e merece moito máis ca unha cita nunha reportaxe de prensa polo seu papel modernizador dese anaco do agro galego onde lle tocou vivir. Dálle saúdos.