Lires. Dos y cuarto y con hambre. Paro el coche en Lires sin saber si hay sitio para comer o no. Mi pesimismo habitual al respecto me lleva al error, porque veo la pensión y restaurante As Eiras y paro el coche allí mismo. Un acierto. Local grande, un propietario de nombre Pablo todo amabilidad, comedor luminoso y limpio con un cierto aspecto a entrañable casa de comidas. En realidad, le estoy siguiendo los pasos a Marras, fotógrafo, que ha hecho (otro) excelente reportaje de la zona. Ha parado de llover y, albricias, viene una tarde clara, azul, con escasas nubes.
Lires no está destrozada en absoluto, y encierra lugares muy agradables. Es de esos sitios que siempre he encontrado en calma, con silencio. Incluso cuando dormí aquí, en días en que yo trabajaba en lo mío y Coro se partía el alma en la lucha contra la marea negra del Prestige. la gente acudía a las playas en silencio, con la tristeza dentro y la fuerza en los músculos.
Hoy todo eso es recuerdo. Como en As Eiras un poco a correr, porque esta profesión es así. Sopa de fideos (un 8), calamares fritos impresionantes (casi un 10) y tarta de chocolate casera (un 9). Baratísimo y muy, pero que muy, abundante. Lo dicho: otro de esos sitios que esconde Galicia y que se merece figurar en cualquier guía gastronómica.
Home vai daí. Moita fame tiñas que ter para q valores así a comida dese sitio.
Unha cousa está clara: se ahí durante todo o ano non come ninguén, con eso xa cho digo todo.
Pois paréceme ben estrano que digas iso. Descubrín o sitio de carambola e, por suposto, sen sacar carné da Voz de Galicia, e un mes e pico despois volvín a durmir con toda a familia (pagando, claro, para que ningún entenda mal) e tamen xantamos e ceamos aí. Estupendo, e de feito estamos desexando que chegue a primavera para volver. Certo é que pode ser casualidade, ainda que xa sería moito… Sempre me fixo (deformación profesional) nos pratos dos demais, e as racións era boas e parecían tamén ben traballadas. E certo é que a hostalería é ensaio/erro: hoxe vas, quedas marabillado, volves dentro duns días e saes fungando, pero xa digo que este non é o meu caso. Polo de agora. Xa che contarei a experiencia da primavera.
E grazas polo teu comentario.
Insisto, se por algo se pode valorar un sitio de comidas é pola afluencia de comensais.
Hai restaurantes cercanos como Valentín, O Pincho, os de Fisterra, etc, e todos están ateigados de xente. Resulta curioso que este sitio funcione algo só no verán, cando na zona hai turistas que non coñecen e van alí por descoñecemento.
Si, non hai dúbida de que ese é un dos parámetros, pero non o único ( o prezo, a situación…). Hai lugares cheos por semana de traballadores que sinxelamente van aí porque é o sitio que lle queda preto e que é barato, e iso non quere dicir que sexa recomentable. Insisto tamén: volverei e mirarei con outros ollos. Isto da crítica gastronómica non é nunca obxectivable, pero…